صبا به پیر خرابات از خرابۀ شام
(تغییرمسیر از صبــا به پیر خــرابات از خــرابۀ شـــام)
صبا به پیر خرابات از خـرابۀ شام | ببــر زکــودک زار این جگــر گدازْ پیام | |
که: ای پــدر ز مــن زار هیــچ آگـــاهی؟ | که روز من شب تار است و صبح روشن، شام | |
به سرپرستی ما سنگ آید از چپ و راست | به دلنــوازی ماها ز پیش و پس، دشنـام | |
نه روز، از ستــم دشمنــان، تنــی راحت | نـــه شب زداغ دلآرامهــا، دلـــی آرام | |
به کودکــان پــدر کشته، مــادر گیتــی | همی ز خون جگر میدهد شراب و طعام | |
چــراغ مجلس مـا شمــع آه بیوه زنــان | انیـس و مـونس مـا نــــالۀ دل ایتـــام | |
فلک خــراب شــود کاین خرابه بی سقف | چه کــرده با تن این کودکان گل اندام | |
دریــغ و درد کز آغــــوش نــاز افتــادم | به روی خـــاک مـذلّت، به زیر بند لئام | |
به پای خـار مغیلان، به دستِ بند ستــم | ز فــرق تا قـــدم از تازیـــانه نیلی فــام | |
به روی دست تـو دستانِ خوش نوا بـودم | کنــون چو قُمــری شوریدهام میانۀ دام | |
به دامن تو چو طوطی، شکرشکن بودم | بریخت زاغ و زغن زهر تلخم اندر کـــام | |
مــرا که حــال ز آغاز کودکــی این است | خــدای داند و بس تا چه باشدم انجــام | |
هـــزار مــرتبه بدتر ز شــامِ مــاتــم بود | برای غم زدگان، صبح عیدِ مردم شـــام | |
به نالــه شــــرر انگیــز، بانــوان حجــاز | به نغمــه دف و نـی، شامیان خون آشام | |
ســرِ تو بر ســرِ نی شمع و ما چـو پروانه | به ســوز و ســاز ز ناســازگــاری ایّـــام | |
شدند پــردگیـان تو شهــرۀ هـر شهــر | دریغ و درد ز نامـوس خاص و مجلس عام | |
ســرِ برهنــه به پا ایستــاده سـرور دین | یــزید و تخـتِ زر و سفـرۀ قمار و مُـدام | |
ز گفت و گوی لبت بگذرم که جان به لب است | که راست تاب شنیدن؟ که را مجال کلام؟ |