آسمان را پهن می‌کردی به هنگام نماز

از ویکی تراث

آسمان را پهن می‌کردی به هنگام نماز از
علی گلی حسین‌آبادی



در قالب غزل

با وزن فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن

موضوع: امام حسن(ع)
آسمان را پهن می‌کردی به هنگام نمازتا که باشد کهکشان با خاک پایت هم‌تراز
دست‌هایت سفره‌ای بود از سخاوت بیشترمی‌پذیرفتی جهان را روز و شب با روی باز
کوهی و توهین جمعی سنگ‌ریزه هیچ نیستای مُعزّ المؤمنین ای تا قیامت سرفراز
قطره قطره می‌چکید از چشمت اقیانوس‌هاآن‌قَدَر که داشتی در سجده‌ات سوز و گداز
با وضو پشت سرت می‌ایستادند ابرهاهر زمان دنیا تو را می‌دید در راز و نیاز
گوشه‌ای از سفره‌ات همواره می‌آمد بهشتای که بودی مثل آغوش خدا مهمان‌نواز
وای بر آن حس تاریکی که یک شب بی‌هواگنبد خورشید را برداشت از خاک حجاز