اي روضه ای که دهر ز بويت معطر است
اي روضه ای که دهر ز بويت معطر است | آبت ز کوثر و گِلَت از مشک و عنبر است | |
در طينت تو چشمه ي خورشيد مضمر است | بوی تو چون نسيم جنان روح پرور است | |
خاکي و نُه فلک به وجودت منورست | تا در تو نور ديده ی زهرا و حيدرست | |
آن بقعه ای که کعبه ی صدق و صفا دروست | وان روضه ای که مسکن آل عبا دروست | |
وان خطه ای که مخزن گنج بقا دروست | وان مرقدی که شهد سمع رضا دروست | |
از نکهتی که رايحه ی مصطفی در اوست | وز طينتی که نکهت شير خدا دروست | |
وز تربتی که خاصيت کيميا دروست | هر صبح و شام کار مه و مهر چون زرست |