تو صبح روشنی كه به خورشید رو كنی

تو صبح روشنی كه به خورشید رو كنی		حاشا كه شام را خبر از تارِ مو كنی
طوفانی و تموّج اگر سر برآوری		آتشفشانِ دردی اگر سر فرو كنی
می‌خواستی طلوع فراگیر صبح را		با ابتهاج خطبهٔ خود بازگو کنی
می‌خواستی جماعت مست از غرور را		با اشک‌های نافله بی‌ آبرو کنی
عطر حسین را همه جا می‏‌ پراكنی		همچون نسیم تا سفر كو به‌ كو كنی
پنهان شده‌ ست گل پس باران برگ‌ ها		باید كه خاك را به تمنّاش بو كنی
وقت وداع آمده با پاره‌‏ های دل		یك بوسه وقت مانده كه نذرِ گلو كنی