نمایش مبدأ برای الهی سینه ای ده آتش افروز

{{سرصفحه شعر
 | مطلع=الهی سینه ای ده آتش افروز
 | نام شعر=
 | شاعر =وحشی بافقی 
 | مصحح = 
 | بخشی از دیوان =
 |قالب =غزل
 |وزن = 
 |موضوع = مناجات با خدا(ماه رمضان)
 | قبلی =
 | بعدی = 
 | سال خورشیدی = 
 | سال میلادی =
 | سال قمری = 
 | یادداشت =
}}
{{شعر}}
{{ب|الهی سینه ای ده آتش افروز|در آن سینه دلی وآن دل همه سوز}}
{{ب|هر آن دل را که سوزی نیست، دل نیست|دِلِ افسرده غیر از آب و گل نیست}}
{{ب|دلم پُر شعله گردان، سینه پُر دود|زبانم کن به گفتن آتش آلود}}
{{ب|کرامت کن درونی دَرد پَروَرد|دلی در وِی درون دَرد و برون دَرد}}
{{ب|به سوزی ده کلامم را روایی|کز آن گرمی کند، آتش گدایی}}
{{ب|دلم را داغ عشقی بر جَبین نِه|زبانم را بیانی آتشین دِه}}
{{ب|سخن کز سوز دل تابی ندارد|چکد گر آب از او، آبی ندارد}}
{{ب|دلی افسرده دارم سخت بی نور|چراغی زو به غایت روشنی دور}}
{{ب|بده گرمی دِلِ افسرده ام را|فروزان کن چراغ مُرده ام را}}
{{ب|ندارد راه فکرم روشنایی|ز لطفت پَرتُوی دارم گدایی}}
{{ب|اگر لطف تو نَبوَد پَرتو انداز|کجا فکر و کجا گنجینه ی راز}}
{{ب|زگنج راز در هر کُنجِ سینه|نهاده خازنِ تو صد دفینه}}
{{ب|ولی لطف تو گر نَبوَد، به صد رنج|پَشیزی کس نیابد زان همه گنج}}
{{ب|چو در هر کُنج، صد گنجینه داری|نمی خواهم که نومیدم گذاری}}
{{ب|به راهِ این امیدِ پیچ در پیچ|مرا لطف تو می باید، دگر هیچ}}
{{پایان شعر}}