خدا در شور بزمش از عسل پر کرد جامت را: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات شعر | {{جعبه اطلاعات شعر | ||
| عنوان = خدا در | | عنوان = خدا در شور بزمش از عسل پر کرد جامت را | ||
| تصویر = | | تصویر = | ||
| توضیح تصویر = | | توضیح تصویر = | ||
| نام شعر = | | نام شعر =شور بزمش | ||
| نام شاعر = میثم داوودی | | نام شاعر = میثم داوودی | ||
| قالب = غزل | | قالب = غزل | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
'''خدا در | '''خدا در شور بزمش از عسل پر کرد جامت را''' از سروده های شاعر آیینی معاصر [[میثم داوودی]] است. موضوع شعر حضرت قاسم(ع) و در هفت بیت سروده شده است. این شعر در قالب غزل و در گونه مرثیه با وزن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن است. | ||
==متن شعر== | ==متن شعر== | ||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
{{ب|خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را|که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را}} | {{ب|خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را|که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را}} | ||
{{ب|رجز خواندی برای مرگ، با لب‌های خشکیده|که عرش و فرش بر لب می‌برد هر لحظه نامت را}} | {{ب|رجز خواندی برای مرگ، با لب‌های خشکیده|که عرش و فرش بر لب می‌برد هر لحظه نامت را}} | ||
{{ب|نشان دادی که در نسل | {{ب|نشان دادی که در نسل حسن، جز حُسن چیزی نیست|ندید اما نگاه کوفیان ماه تمامت را}} | ||
{{ب|دم رفتن به میدان خنده‌ای کردی و فهمیدی|که شیرین می‌کند لبخند تو کام امامت را}} | {{ب|دم رفتن به میدان خنده‌ای کردی و فهمیدی|که شیرین می‌کند لبخند تو کام امامت را}} | ||
{{ب|میان کارزار زخم‌ها بردی پناه آخر|به | {{ب|میان کارزار زخم‌ها بردی پناه آخر|به پیغمبر که پاسخ داد بی‌وقفه سلامت را}} | ||
{{ب|در آن لحظه که دشت از بوی تو آکنده شد دیدند|ملائک با نگاه تازه‌ای روز قیامت را!}} | {{ب|در آن لحظه که دشت از بوی تو آکنده شد دیدند|ملائک با نگاه تازه‌ای روز قیامت را!}} | ||
{{ب|تو حُسن مطلع شیرین زبانی در غزل بودی|رقم زد با | {{ب|تو حُسن مطلع شیرین زبانی در غزل بودی|رقم زد با شهادت پس خدا حُسن ختامت را}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
نسخهٔ ۱۳ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۵۴
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شعر | شور بزمش |
| نام شاعر | میثم داوودی |
| قالب | غزل |
| وزن | مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن |
| موضوع | قاسم(ع) |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۷ بیت |
| منبع | فرزندان حسن(ع) یاران حسین(ع) |
خدا در شور بزمش از عسل پر کرد جامت را از سروده های شاعر آیینی معاصر میثم داوودی است. موضوع شعر حضرت قاسم(ع) و در هفت بیت سروده شده است. این شعر در قالب غزل و در گونه مرثیه با وزن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن است.
متن شعر
| خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را | که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را | |
| رجز خواندی برای مرگ، با لب‌های خشکیده | که عرش و فرش بر لب می‌برد هر لحظه نامت را | |
| نشان دادی که در نسل حسن، جز حُسن چیزی نیست | ندید اما نگاه کوفیان ماه تمامت را | |
| دم رفتن به میدان خنده‌ای کردی و فهمیدی | که شیرین می‌کند لبخند تو کام امامت را | |
| میان کارزار زخم‌ها بردی پناه آخر | به پیغمبر که پاسخ داد بی‌وقفه سلامت را | |
| در آن لحظه که دشت از بوی تو آکنده شد دیدند | ملائک با نگاه تازه‌ای روز قیامت را! | |
| تو حُسن مطلع شیرین زبانی در غزل بودی | رقم زد با شهادت پس خدا حُسن ختامت را |
پانویس
فرزندان حسن(ع) یاران حسین(ع)