چه کربلا ست که آدم به هوش می آید

چه کربلا ست که آدم به هوش می آید را شاعر معاصر ایرانی علی انسانی درباره مصیبت های کربلا سروده است. این شعر در قالب قصیده در پانزده بیت سروده است.

متن شعر

چه کربلا ست که آدم به هوش می آید		هنوز ناله زینب به گوش می آید
چه کربلاست کز آن بوی سیب می آید		صدای ناله ی مردی غریب می آید
چه کربلاست کز او بوی مشک می آید		هنوز ناله زلب های خشک می آید
چه کربلاست که بوی گلاب می آید		صدای گریه طفل رباب می آید
چه کربلاست که بوی عبیر می آید		صدای کودک نا خورده شیر می آید
چه کربلاست که بانگ صفیر می آید		هنوز ناله طفل صغیر می آید
چه کربلاست از آن ناله ی رباب آید		صدای ناله لالایی علی بخواب آید
جواب طفلک ششماه داده شد باتیر		عد و به تیر جفا داده بود اورا شیر
چرا نگفته کسی آب مهر مادر اوست		برای چیست که عطشان علی اصغر اوست
چه کربلاست که سقای آن شده بیدست		عدو زکینه سرش با عمود کین بشکست
چه کربلاست که آبش به قیمت جان است		به گوش جان همه جا ناله های طفلان است
مگر به کرببلا آب قیمت جان است		چرا نگفته کسی این حسین مهمان است
چرا به تشنه لبان هیچ کس جواب نداد		به کام تشنه شان یک دو جرعه آب نداد
چه کربلاست علی اکبر اربا اربا شد		شهید کینه به پیش دو چشم بابا شد
چه کربلاست که چون نام کربلا ببرند		فلک به ناله ملک در خروش می آید