اندر سریر ناز تو خوش آرمیده‌ای

اندر سریر ناز تو خوش آرمیده‌ای		شادی از آن ‌که رأس حسین را بریده‌ای
مسرور و شاد و خرّم و خندان به روی تخت		بنْشین کنون که خوب به مطلب رسیده‌ای
جا داده‌ای به پرده‌زنان خود، ای لعین		خرّم‌دلی که پرده‌ی ما را دریده‌ای
من ایستاده بر سر پای و کسی نگفت		بنشین که روی خار مغیلان دویده‌ای
گه بر فروش حکم کنی، گه به قتل ما		ظالم مگر تو آل علی را خریده‌ای؟
با عترت نبی ز چه بنْمودی این ستم؟		با این‌که زو سفارش ما را شنیده‌ای
زینب کجا و تاب اسیری؟ نه این ستم		باشد روا به یک زن ماتم رسیده‌ای
شادی ز دیدن رُخ اکبر، بلی؛ خوش است		بینی دمی که سبزه‌ی از نو دمیده‌ای
جودی اگر که روز تو زین غم، نگشته شب		چون صبح، سینه از چه به ناخن دریده‌ای؟