شب است و دشت هیاهوی مبهمی دارد

شب است و دشت، هیاهوی مبهمی دارد		ستاره‌سوخته‌ای، صحبت از غمی دارد
شب است و بر لب شطّ فرات، زمزمه‌ای‌ست		به پای نخل که گیسوی درهمی دارد
شب است و ماه به هر خیمه‌ای که می‌نگرد		نشسته مادری و بزم ماتمی دارد
شب است و دشت، به خون خفته؛ خیمه، سوخته است		به وسعت ابدیّت، جهان غمی دارد
شب است و سنگ صبوری به ناله می‌گوید		کجاست دُرّ یتیمی که همدمی دارد؟
شب است و دختر معصوم سیدالشهدا		برای نوحه‌گری، فرصت کمی دارد
شب است و سایۀ اهریمنی شتاب‌آلود		رَود به سوی سلیمان که خاتمی دارد
شب است و داغِ جگرسوزِ سینۀ مظلوم		ز اشک فاطمه، امّید مرهمی دارد
شب است و این همه غم، در عوالم ملکوت		خدا گواست، پیمبر چه عالمی دارد
شب است و ماتم اصغر گرفته است، رباب		ز گاهوارۀ او، چشم برنمی‌دارد
شب است و قافله‌سالار شاهدان شهید		به دست، مشعل و بر دوش، پرچمی دارد
شب است و بر سر سجّاده‌ای پُر از اخلاص		بلند‌‌قامت عصمت، قد خمی دارد
شب است و زینبِ دور از حسین می‌داند		نفس کشیدنِ بی‌او، چه ماتمی دارد