خدا در شور بزمش از عسل پر کرد جامت را: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Z.khansari (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{سرصفحه | ||
| | | مطلع=خدا در شور بزمش از عسل پر کرد جامت را | ||
| | | نام شعر=شور بزمش | ||
| | | شاعر = میثم داوودی | ||
| | | مصحح = | ||
| | | بخشی از دیوان = | ||
| قالب = | |قالب = غزل | ||
| وزن =مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن | |وزن = مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن | ||
| موضوع = | |موضوع = | ||
| | | قبلی = | ||
| | | بعدی = | ||
| | | سال خورشیدی = | ||
| | | سال میلادی = | ||
| | | سال قمری = | ||
| یادداشت = | |||
}} | }} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را|که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را}} | {{ب|خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را|که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را}} | ||
{{ب|رجز خواندی برای مرگ، با لب‌های خشکیده|که عرش و فرش بر لب می‌برد هر لحظه نامت را}} | {{ب|رجز خواندی برای مرگ، با لب‌های خشکیده|که عرش و فرش بر لب می‌برد هر لحظه نامت را}} | ||
{{ب|نشان دادی که در نسل | {{ب|نشان دادی که در نسل حسن، جز حُسن چیزی نیست|ندید اما نگاه کوفیان ماه تمامت را}} | ||
{{ب|دم رفتن به میدان خنده‌ای کردی و فهمیدی|که شیرین می‌کند لبخند تو کام امامت را}} | {{ب|دم رفتن به میدان خنده‌ای کردی و فهمیدی|که شیرین می‌کند لبخند تو کام امامت را}} | ||
{{ب|میان کارزار زخم‌ها بردی پناه آخر|به | {{ب|میان کارزار زخم‌ها بردی پناه آخر|به پیغمبر که پاسخ داد بی‌وقفه سلامت را}} | ||
{{ب|در آن لحظه که دشت از بوی تو آکنده شد دیدند|ملائک با نگاه تازه‌ای روز قیامت را!}} | {{ب|در آن لحظه که دشت از بوی تو آکنده شد دیدند|ملائک با نگاه تازه‌ای روز قیامت را!}} | ||
{{ب|تو حُسن مطلع شیرین زبانی در غزل بودی|رقم زد با | {{ب|تو حُسن مطلع شیرین زبانی در غزل بودی|رقم زد با شهادت پس خدا حُسن ختامت را}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۰۹
| خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را | که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را | |
| رجز خواندی برای مرگ، با لب‌های خشکیده | که عرش و فرش بر لب می‌برد هر لحظه نامت را | |
| نشان دادی که در نسل حسن، جز حُسن چیزی نیست | ندید اما نگاه کوفیان ماه تمامت را | |
| دم رفتن به میدان خنده‌ای کردی و فهمیدی | که شیرین می‌کند لبخند تو کام امامت را | |
| میان کارزار زخم‌ها بردی پناه آخر | به پیغمبر که پاسخ داد بی‌وقفه سلامت را | |
| در آن لحظه که دشت از بوی تو آکنده شد دیدند | ملائک با نگاه تازه‌ای روز قیامت را! | |
| تو حُسن مطلع شیرین زبانی در غزل بودی | رقم زد با شهادت پس خدا حُسن ختامت را |