خدا در شور بزمش از عسل پر کرد جامت را: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان = خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر =خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را | نام شاعر = میثم داوودی | قالب = غزل | وزن =مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن | موضوع = قاسم(ع) | من...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان = [[خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را]]
  | مطلع=خدا در شور بزمش از عسل پر کرد جامت را
  | تصویر =  
  | نام شعر=شور بزمش
  | توضیح تصویر =  
  | شاعر = میثم داوودی
  | نام شعر =خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
  | مصحح =  
  | نام شاعر = [[میثم داوودی]]
  | بخشی از دیوان =
  | قالب = [[غزل]]
  |قالب = غزل
  | وزن =مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن
  |وزن = مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن
  | موضوع = [[قاسم(ع)]]
  |موضوع =  
  | مناسبت =
  | قبلی =
  | زمان سرایش =  
  | بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۷ بیت
  | سال میلادی =
  | منبع فرزندان حسن(ع) یاران حسین(ع)
  | سال قمری =  
  | یادداشت =
}}
}}
'''خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را''' از سروده های [[شاعر آیینی]] معاصر [[میثم داوودی]] است.
==معرفی==
{{اصلی|میثم داوودی}}
«خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را» را میثم داوودی درباره [[حضرت قاسم (ع)]] در هفت [[بیت]] سروده است. این شعر در قالب [[غزل]] و در گونه [[مرثیه]] با [[وزن]] مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را|که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را}}
{{ب|خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را|که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را}}
خط ۳۰: خط ۲۴:
{{ب|تو حُسن مطلع شیرین زبانی در غزل بودی|رقم زد با شهادت پس خدا حُسن ختامت را}}
{{ب|تو حُسن مطلع شیرین زبانی در غزل بودی|رقم زد با شهادت پس خدا حُسن ختامت را}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
فرزندان حسن(ع) یاران حسین(ع)
==منابع==

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۹ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۰۹

خدا در شور بزمش از عسل پر کرد جامت را شور بزمش از
میثم داوودی



در قالب غزل

با وزن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت راکه شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را
رجز خواندی برای مرگ، با لب‌های خشکیدهکه عرش و فرش بر لب می‌برد هر لحظه نامت را
نشان دادی که در نسل حسن، جز حُسن چیزی نیستندید اما نگاه کوفیان ماه تمامت را
دم رفتن به میدان خنده‌ای کردی و فهمیدیکه شیرین می‌کند لبخند تو کام امامت را
میان کارزار زخم‌ها بردی پناه آخربه پیغمبر که پاسخ داد بی‌وقفه سلامت را
در آن لحظه که دشت از بوی تو آکنده شد دیدندملائک با نگاه تازه‌ای روز قیامت را!
تو حُسن مطلع شیرین زبانی در غزل بودیرقم زد با شهادت پس خدا حُسن ختامت را