چه خوش است چشم حسرت به رخ تو بازکردن

چه خوش است چشم حسرت به رخ تو بازکردن		سر زلف تو گرفتن سفر دراز کردن
تو بیا به جان ستانی بستان چنانکه دانی		ز من آنچه جان فشانی ز تو آنچه ناز کردن
صنمی به خانه دارم که به دور او بگردم		نه حرم نه کعبه خواهم نه ره حجاز کردن
تن کشتگان عشقت نه کفن نه غسل خواهد		تن بی کفن ندانم چه کند نماز کردن
سر کوی دلبر ما به حریم کعبه ماند		که ز هر طرف در آیی بتوان نماز کردن
ره و رسم بی نیازی بشنو منت بگویم		دل و جان به پیش جانان به ادب نیاز کردن
بجز آن خدنگ مژگان که تواند ای دل ای جان		دل ما و تیر پیکان ز هم امتیاز کردن
به پناه عشق «نصرت» ز هوا هوس چه ترسی		به کنام شیر بودن ز سگ احتراز کردن