کسی که راه به باغ تو چون نسیم گرفته‌ست

کسی که راه به باغ تو چون نسیم گرفته‌ست		صراط را ز همین راه مستقیم گرفته‌ست
تو از عشیرهٔ عشقی، تو از قبیلهٔ قبله		که عطر، مرقدت از جنّة ‌النعیم گرفته‌ست
گدای کوی تو امروزه نیستم من و، دانی		سرم به خاک درت، اُنس از قدیم گرفته‌ست
همیشه سفرهٔ دل باز کرده‌ام به حضورت		که فیض باز شدن غنچه از نسیم گرفته‌ست
همیشه عبد حقیر است در برابر معبود		به جز تو کی سِمَت عبد، با عظیم گرفته‌ست؟
بر این بهشت مجسّم قَسَم که زائر صحنت		به کف براتِ نجاتِ خود از جحیم گرفته‌ست
مَلَک غبار، ز قبر تو تا نَرُفته نرَفته		در این مقام، فلک خویش را مقیم گرفته‌ست
چگونه چشم کرم زین حرم نداشته باشم؟		که هر کبوتر تو ذکر یا کریم گرفته‌ست
کسی که زائر تو شد، حسین را شده زائر		که رنگ و بو حرم تو، از آن حریم گرفته‌ست