موسایی و صد جلوه به هر طور کنی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان = موسایی و صد جلوه به هر طور کنی | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر =موسایی و صد جلوه به هر طور کنی | نام شاعر = سیدمحمد رستگار | قالب = رباعی | وزن =مفعول مفاعیل مفاعیلن فع | موضوع = امام کاظم (ع) | مناسبت =مدح | زما...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان = [[موسایی و صد جلوه به هر طور کنی]]
  | مطلع=موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
| شاعر = سیدمحمد رستگار
  | نام شعر =موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
  | مصحح =  
  | نام شاعر = [[سیدمحمد رستگار]]
  | بخشی از دیوان =
  | قالب = [[رباعی]]
  | بخشی از مجموعه اشعار =
  | وزن =مفعول مفاعیل مفاعیلن فع  
  |قالب =رباعی
  | موضوع = [[امام کاظم (ع)]]
  |وزن = مفعول مفاعیل مفاعیلن فع  
  | مناسبت =مدح
  |موضوع =امام کاظم (ع)
  | زمان سرایش = معاصر
  | قبلی =
  | زبان = فارسی
| بعدی =  
  | تعداد ابیات =۲ بیت
  | سال خورشیدی =  
  | منبع = خورشید ابواء
  | سال میلادی =
  | سال قمری =  
  | یادداشت =
}}
}}
'''موسایی و صد جلوه به هر طور کنی''' مطلع رباعی از سروده های شاعر آیینی، [[سیدمحمد رستگار]] در منقبت [[امام کاظم (ع)]] است.
{{شعر}}
 
==معرفی==
{{اصلی|سیدمحمد رستگار}}
«موسایی و صد جلوه به هر طور کنی» را در قالب [[رباعی]]، [[شاعر آیینی]] سیدمحمد رستگار سروده است. این [[شعر آیینی]] در [[وزن]] مفعول مفاعیل مفاعیلن فع در [[مدح]] امام کاظم (ع) است.


==متن شعر==
{{شعر}}
{{ب|موسایی و صد جلوه به هر طور کنی|هر جا گذری، حکایت از نور کنی}}
{{ب|موسایی و صد جلوه به هر طور کنی|هر جا گذری، حکایت از نور کنی}}
{{ب|تو باب حوائجی و ما حاجتمند|ما را نکند ز درگهت دور کنی}}
{{ب|تو باب حوائجی و ما حاجتمند|ما را نکند ز درگهت دور کنی}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
خورشید ابواء
==منابع==

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۱۴

موسایی و صد جلوه به هر طور کنی از
سیدمحمد رستگار



در قالب رباعی

با وزن مفعول مفاعیل مفاعیلن فع

موضوع: امام کاظم (ع)
موسایی و صد جلوه به هر طور کنیهر جا گذری، حکایت از نور کنی
تو باب حوائجی و ما حاجتمندما را نکند ز درگهت دور کنی