ماند چون نعش حسین تشنه‌لب در آفتاب: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =ماند چون نعش حسین تشنه‌لب در آفتاب | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر =محمد رسولی | قالب =قصیده | وزن =فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن | موضوع =مصیبت عاشورا | مناسبت = | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تعداد...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =ماند چون نعش حسین تشنه‌لب در آفتاب
  | مطلع=ماند چون نعش حسین تشنه‌لب در آفتاب
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
| شاعر = صامت بروجردی
  | نام شعر =
  | مصحح =  
  | نام شاعر =محمد رسولی
  | بخشی از دیوان =
  | قالب =قصیده
  | بخشی از مجموعه اشعار =
  | وزن =فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
  |قالب =قصیده
  | موضوع =مصیبت عاشورا
  |وزن = فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
  | مناسبت =
  |موضوع =مصیبت عاشورا
  | زمان سرایش = معاصر
  | قبلی =
  | زبان = فارسی
| بعدی =  
  | تعداد ابیات =۱۰بیت
  | سال خورشیدی =  
  | منبع =  
  | سال میلادی =
  | سال قمری =  
  | یادداشت =
}}
}}
'''ماند چون نعش حسین تشنه‌لب در آفتاب''' را [[صامت بروجردی]] در رثای مصیبت امام حسین(ع) در روز عاشورا سروده است. این شعر در قالب قصیده در وزن فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن در ده بیت است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|ماند چون نعش حسین تشنه‌لب در آفتاب|می‌ندانم از چه زبور بست دیگر آفتاب؟}}
{{ب|ماند چون نعش حسین تشنه‌لب در آفتاب|می‌ندانم از چه زبور بست دیگر آفتاب؟}}
خط ۳۰: خط ۲۸:
{{ب|(صامتا) از خانه‌ات تا این رقم شد آشکار|گشت از آه جهانسوزت مکدر آفتاب}}
{{ب|(صامتا) از خانه‌ات تا این رقم شد آشکار|گشت از آه جهانسوزت مکدر آفتاب}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع عاشورا]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۱۷

ماند چون نعش حسین تشنه‌لب در آفتاب از
صامت بروجردی



در قالب قصیده

با وزن فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن

موضوع: مصیبت عاشورا
ماند چون نعش حسین تشنه‌لب در آفتابمی‌ندانم از چه زبور بست دیگر آفتاب؟
ز خم تیره و نیزه و شمشیر عدوان بس نبود؟از چه می‌تابید بر آن جسم بی‌سر آفتاب؟
بود گر در دامن زهرا سر آن تشنه‌لباز چه نامد شرمش از خاتون محشر آفتاب؟
گشت راس شاه دین چون از زمین بکنی بلندحیرتم سر زد چرا از کوه خاور آفتاب؟
سر برهنه پا برهنه کودکان بی‌پدرخار ره بر پا بدل اخگر به پیکر آفتاب
دید چون نیلی رخ اطفال را از جور شمرکرد موج حون روان از دیده تر آفتاب
چادر عصمت چو بردند از سر زینب، فکندشب کلاه خسروی در چرخ از سر آفتاب
سر برهنه دید زینب را چو در بزم یزیدشد نهان در ابر از شرم پیمبر آفتاب
همچو بخت زینب و کلثوم شد از غم سیاهبسکه زد دست عزا بر سینه و سر آفتاب
(صامتا) از خانه‌ات تا این رقم شد آشکارگشت از آه جهانسوزت مکدر آفتاب