اصغرا گر زعطش تشنه و بی تاب شدی

اصغرا گر ز عطش تشنه و بي تاب شدی		به روي دست پدر خوب تو سيراب شدی
شمر رحمي نه اگر بر دل بي تابت كرد		نوک تير ستم حرمله سيرابت كرد
گفت پيكان چه بگوش تو كه مدهوش شدی		چه شنيدی كه به يک مرتبه خاموش شدی
طاير هوش ز سر رفت ز مدهوشي تو		ناله ی من به فلک رفت ز خاموشي تو
نور چشما بگشا ديده ز هم، خواب بس است		برونم طاقتت از اين دل بي تاب بس است
بود اميدم كه توام يار به هر حال شوی		به زبان آئي و هم صحبت اطفال شوی
هوسم بود هم آواز به مادر باشي		نقل مجلس شب دامادی اكبر باشي
گر دلم سوخت پس از مرگ عزيزان دگر		سوخته، داغ تو جان من ایا جان پسر
زانكه اندر دم جان دادنت ای دل خسته		دست هاي تو بدی خسته و پايت بسته
سينه بگداخت از اين غم كه تو با اين دل ريش		دست و پائي نزدی در دم جان دادن خويش
جوديا بگذر از شرح و غم و باش خموش		كه ز غم فاطمه غش كرد و علي شد مدهوش