چه شود ز راه وفا اگر ، نظری به جانب ما کنی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{سرصفحه | ||
| | | مطلع=چه شود ز راه وفا اگر ، نظری به جانب ما کنی | ||
| نام شعر =تو مراد من | | نام شعر =تو مراد من | ||
| | | شاعر =وفایی شوشتری | ||
| مصحح = | |||
| بخشی از دیوان = | |||
| بخشی از مجموعه اشعار = | |||
| قالب =غزل | | قالب =غزل | ||
| وزن = فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن | | وزن = فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن | ||
| موضوع =امیرالمومنین(ع) | | موضوع =امیرالمومنین(ع) | ||
| | | قبلی = | ||
| | | بعدی = | ||
| | | سال خورشیدی = | ||
| | | سال میلادی = | ||
| | | سال قمری = | ||
| یادداشت = | |||
}} | }} | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|چه شود ز راه وفا اگر ، نظری به جانب ما کنی ؟|که به کیمیای نظر مگر ، مس قلب تیره طلا کنی}} | {{ب|چه شود ز راه وفا اگر ، نظری به جانب ما کنی ؟|که به کیمیای نظر مگر ، مس قلب تیره طلا کنی}} | ||
{{ب|یمن از عقیق تو آیتی ، چمن از رخ تو رقابتی|شکر از لب تو حکایتی ، اگرش چو غنچه تو وا کنی}} | {{ب|یمن از عقیق تو آیتی ، چمن از رخ تو رقابتی|شکر از لب تو حکایتی ، اگرش چو غنچه تو وا کنی}} | ||
| خط ۳۷: | خط ۳۱: | ||
{{ب|به خدا ” وفاییِ ” با خطا ، همه خوف او بوَد از بدا|که مباد دست رجای او، ز عطای خود تو رها کنی}} | {{ب|به خدا ” وفاییِ ” با خطا ، همه خوف او بوَد از بدا|که مباد دست رجای او، ز عطای خود تو رها کنی}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۶
| چه شود ز راه وفا اگر ، نظری به جانب ما کنی ؟ | که به کیمیای نظر مگر ، مس قلب تیره طلا کنی | |
| یمن از عقیق تو آیتی ، چمن از رخ تو رقابتی | شکر از لب تو حکایتی ، اگرش چو غنچه تو وا کنی | |
| به شکنج طرّه ی عنبرین، که به مِهر چهر تو شد قرین | شب و روز تیره ی این حزین، تو بدل به نور و ضیا کنی | |
| بنما ز غنچه تبسّمی ، بنما ز غنچه تکلّمی | به تبسّمی و تکلّمی ، همه دردها تو دوا کنی | |
| تو مراد من ، تو نجات من ، به حیات من ، به ممات من | چه زیان کنی ؟ چه ضرر بری ؟ چو برآوری ،چو عطا کنی | |
| تو شه سریر ولایتی ، تو مَه منیر هدایتی | چه شود گهی به عنایتی ، نظری به سوی گدا کنی ؟ | |
| ز غمم چرا نکنی رها ، و اگر کنی ” فَمَتی ، مَتی “ | که ز بطن حوت ، بسی رها ، تو چو یونس بن متی کنی | |
| تو شهی شهان همه چاکرت ، تو مَهی مهان همه بر درت | که شوند قنبرِ قنبرت ، تو قبول اگر ز وفا کنی | |
| تو به شهر علم نبی دری ، تو ز انبیا همه بهتری | تو غضنفری و تو صفدری ، چو میان معرکه جا کنی | |
| تو چه صادری ؟ تو چه مصدری ؟ تو چه جلوه یی ؟ تو چه مظهری ؟ | که هم اوّلی و هم آخری ، همه جا تو کار خدا کنی؟! | |
| تو تمیز مؤمن و کافری ، تو قسیمِ جنّت و آذری | که سعید را تو جزا دهی ، که عبید را تو جزا کنی | |
| به خدا ” وفاییِ ” با خطا ، همه خوف او بوَد از بدا | که مباد دست رجای او، ز عطای خود تو رها کنی |