آنان که در طریق وفایش قدم زدند: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =آنان که در طریق وفایش قدم زدند | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر = فدایی مازندرانی | قالب = غزل | وزن = | موضوع = امام حسین(ع) | مناسبت = | زمان سرایش = | زبان = فارسی | تعداد ابیات =۷ بیت | منبع = }} '''در میان آید...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =آنان که در طریق وفایش قدم زدند
  | مطلع=آنان که در طریق وفایش قدم زدند
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
  | شاعر = فدایی مازندرانی
  | نام شعر =
  | مصحح =  
  | نام شاعر = فدایی مازندرانی
  | بخشی از دیوان =
  | قالب = غزل  
  |قالب = غزل
  | وزن =
  |وزن =  
  | موضوع = امام حسین(ع)  
  |موضوع = امام حسین(ع)  
  | مناسبت =
  | قبلی =
  | زمان سرایش =  
| بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۷ بیت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری =  
  | یادداشت =
}}
}}
'''در میان آید به هر جا گفت‌وگوی کربلا''' مطلع شعری درباره امام حسین(ع) اثر طبع [[فدایی مازندرانی]] شاعر ایرانی است. این شعر در هفت بیت در قالب غزل با موضوع امام حسین(ع) در گونه مرثیه سروده شده است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|آنان که در طریق وفایش قدم زدند|پا بر سرِ کلاه کی و جام جم زدند}}
{{ب|آنان که در طریق وفایش قدم زدند|پا بر سرِ کلاه کی و جام جم زدند}}
خط ۲۷: خط ۲۴:
{{ب|خوش در وفای وعدۀ قالُوا بَلی قَلَم|بر حرف لا ز گفتن حرف نَعَم زدند}}
{{ب|خوش در وفای وعدۀ قالُوا بَلی قَلَم|بر حرف لا ز گفتن حرف نَعَم زدند}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]
[[رده:شعرهای کهن]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۵۴

آنان که در طریق وفایش قدم زدند از
فدایی مازندرانی



در قالب غزل

موضوع: امام حسین(ع)
آنان که در طریق وفایش قدم زدندپا بر سرِ کلاه کی و جام جم زدند
مردان حق که فانی مطلق به حق شدنداز عرصۀ حدوث، قَدم تا قِدم زدند
عشّاق را ز شور مخالف چه ترس و بیم؟کاندر ره حسینِ، موافق قدم زدند
خوش‌بخت، آن گروه که در دشت کربلاپا در ره سلوک شه محتشم زدند
بُگذشت از سُرادق افلاک، نامشانتا در جوار خیمۀ آن شه، خِیَم زدند
در زیر سایۀ عَلَمِ او ز روی عِلْمیک‌سر عَلَم به عرصۀ مُلکِ عدم زدند
خوش در وفای وعدۀ قالُوا بَلی قَلَمبر حرف لا ز گفتن حرف نَعَم زدند