به داغ‌دشت بلا دید تا بدن‌ها را

به داغ‌دشت بلا دید تا بدن‌ها را		فشاند لاله به رخسار، نسترن‌ها را
ز راه آمده، ماهی که «امّ کلثوم» است		ستاره‌ریز کند ساغر سمن‌ها را
و مثل خواهر غم‌دیده، اشک‌افشان است		که التیام دهد زخم‌های تن‌ها را
زلال حسرت پروانه‌هاست، این بانو		که درس می دهد آیین سوختن‌ها را
و موج‌موج فشاند به باغ رخ، شبنم		که شاید آب دهد، غنچۀ دهن‌ها را
چه «صائمانه» به محراب عشق آمده است		چه عاشقانه زند بوسه‌ها، بدن‌ها را
محرّم آمد و دل یاد «امّ کلثوم» است		که نیست تاب و توان، باز، سینه‌زن‌ها را