چون نوبت شهادت سالار دین رسید

چون نوبت شهادت سالار دین رسید		هنگام سوگواری «روحُ‌‌ الامین» رسید
پس ناوکی ز شست یکی تیره روزگار		بر سجده‌گاه قبلۀ اهل یقین رسید
زآن یک خدنگِ ناصیه‌فرسای جان‌گزا		چندین هزار رخنه به بنیان دین رسید
آمد ز زین، سپهر سعادت، زمین گزین		چون نوبت شقاوت شمر لعین رسید
پس خنجرش که آه زبانم بریده باد		بر حنجر شریف امام مبین رسید
سیلابِ خونِ چشمِ جهان ز آسمان گذشت		تا خون ناحقش ز گلو بر زمین رسید
از چشمه‌سار خنجرش آمد چو تر، گلو		نوبت به آب کوثر و ماء معین رسید
تن از پی زیارت امّت به خاک مانْد		جان در جوار رحمت جان‌آفرین رسید
سر بر سر سِنان سَنان رفت و تن بمانْد		هم بی‌لباس آن تن و هم بی‌کفن بمانْد