اى وجه ذوالجلال چه والا نشسته‌‌اى

اى وجه ذوالجلال چه والا نشسته‌ اى؟		بر عرش نى به غارت دل‌ ها نشسته‌ اى
از پشت ابر خون ، رخ ماهت چه دیدنى است		اى یک‌ شبه هلال چه زیبا نشسته‌ اى
باور مکن فراق تو باور کنم ، حسین		باور نمی‌ کنم که تو آنجا نشسته‌ اى
گه ماه در محاقى و گه مهر در شفق		بر اوج آسمان به تجلّىٰ نشسته‌ اى
دستم دگر به پاى سرت هم نمی‌ رسد		از بس که قد کشیدى و بالا نشسته‌ اى
در دست باد ، زلف پریشان رها مکن		جانا به قصد جان من آیا نشسته‌ اى ؟
اى سر ! به دست نیزه‌ ى اعدا چه می‌ کنى ؟		آشوب شهر را به تماشا نشسته‌ اى ؟
کنج تنور ، دیشب و امروز روى نى		چشم‌ انتظار قصّه‌ ى فردا نشسته‌ اى
اى ایستاده بر سر نى با تنت بگو		آیا هنوز در دل صحرا نشسته‌ اى ؟