نازم آن زنده شهیدی که بر داور خویش: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =نازم آن زنده شهیدی که بر داور خویش | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر =ریاضی یزدی | قالب =غزل | وزن = فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن | موضوع =امام حسین(ع) | مناسبت =عاشورا | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تعداد ا...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =نازم آن زنده شهیدی که بر داور خویش
  | مطلع=نازم آن زنده شهیدی که بر داور خویش
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
| شاعر = ریاضی یزدی
  | نام شعر =
  | مصحح =  
  | نام شاعر =ریاضی یزدی
  | بخشی از دیوان =
  | بخشی از مجموعه اشعار =
  | قالب =غزل
  | قالب =غزل
  | وزن = فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
  | وزن = فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
  | موضوع =امام حسین(ع)
  | موضوع =امام حسین(ع)
  | مناسبت =عاشورا
  | قبلی =
  | زمان سرایش = معاصر
  | بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۷بیت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری =
| یادداشت =
}}
}}
{{شعر}}


'''نازم آن زنده شهیدی که بر داور خویش''' را شاعر آیینی [[ریاضی یزدی]] درباره امام حسین(ع) سروده است. این شعر آیینی در گونه مدح و در هفت بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل  و در وزن فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن می‌باشد.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{ب|نازم آن زنده شهیدی که بر داور خویش|سازد از خونِ گلو تاج و نهد بر سر خویش}}
{{ب|نازم آن زنده شهیدی که بر داور خویش|سازد از خونِ گلو تاج و نهد بر سر خویش}}
{{ب|تا دهد صبح ازل، هدیه به سلطان ابد|به سر دست بَرَد جسم علی‌اکبر خویش}}
{{ب|تا دهد صبح ازل، هدیه به سلطان ابد|به سر دست بَرَد جسم علی‌اکبر خویش}}
خط ۲۷: خط ۲۶:
{{ب|چشمهٔ چشم ریاضی گهر از خون جگر|ساخت تا هدیهٔ آن شاه کند گوهر خویش}}
{{ب|چشمهٔ چشم ریاضی گهر از خون جگر|ساخت تا هدیهٔ آن شاه کند گوهر خویش}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۵۶

نازم آن زنده شهیدی که بر داور خویش از
ریاضی یزدی



در قالب غزل

با وزن فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

موضوع: امام حسین(ع)
نازم آن زنده شهیدی که بر داور خویشسازد از خونِ گلو تاج و نهد بر سر خویش
تا دهد صبح ازل، هدیه به سلطان ابدبه سر دست بَرَد جسم علی‌اکبر خویش
تا شود مُهر نماز مَلک اندر ملکوتریخت بر بام فَلک خون علی‌اصغر خویش
می‌رود راهِ خدا با سر خود بر سر نیچون به زیر سُم اسبان نگرد پیکر خویش
آن سلیمان که اگر خاتم از او خواهد دیوبند انگشت دهد، همره انگشتر خویش
در شگفتم چه جوابی به خدا خواهد دادقاتل او چو در آید به صف محشر خویش
چشمهٔ چشم ریاضی گهر از خون جگرساخت تا هدیهٔ آن شاه کند گوهر خویش