خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را از سروده های شاعر آیینی معاصر میثم داوودی است. موضوع شعر حضرت قاسم(ع) و در هفت بیت سروده شده است. این شعر در قالب غزل و در گونه مرثیه با وزن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن است.
اطلاعات شعر | |
---|---|
نام شعر | شورِ بزمش |
نام شاعر | میثم داوودی |
قالب | غزل |
وزن | مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن |
موضوع | قاسم(ع) |
زبان | فارسی |
تعداد ابیات | ۷ بیت |
منبع | فرزندان حسن(ع) یاران حسین(ع) |
متن شعر
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را | که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را | |
رجز خواندی برای مرگ، با لبهای خشکیده | که عرش و فرش بر لب میبرد هر لحظه نامت را | |
نشان دادی که در نسل حسن، جز حُسن چیزی نیست | ندید اما نگاه کوفیان ماه تمامت را | |
دم رفتن به میدان خندهای کردی و فهمیدی | که شیرین میکند لبخند تو کام امامت را | |
میان کارزار زخمها بردی پناه آخر | به پیغمبر که پاسخ داد بیوقفه سلامت را | |
در آن لحظه که دشت از بوی تو آکنده شد دیدند | ملائک با نگاه تازهای روز قیامت را! | |
تو حُسن مطلع شیرین زبانی در غزل بودی | رقم زد با شهادت پس خدا حُسن ختامت را |
پانویس
فرزندان حسن(ع) یاران حسین(ع)