من دختری یتیمه و محنت کشیده‌ام

من دختری یتیمه و محنت کشیده‌ام		عمرم بُوَد گواه که بس داغ دیده‌ام
گل‌های آبله، کف پایم شکوفه زد		از بس که روی خار مغیلان دویده‌ام
وقتی مرا به ناز و نوازش، نیاز بود		از تازیانه، طعم نوازش چشیده‌ام
گویید از زبان رقیّه به عاشقان		در زیر بار هجرت بابا، خمیده‌ام
از گلشن وجود، در این فصل کودکی		غیر از گل بنفشه، گلی را نچیده‌ام
آخر خرابه خانه خرابم نمود و لیک		شادم از آن ‌که زود به منزل رسیده‌ام
ای هاشمی به جمله‌ی دل‌دادگان بگو		بر فعل زشتشان، خط غفران کشیده‌ام