دم آخر

داد جسمی که نبی پرورش از ریشه جانش		آه کز سوز عطش رفت ز تن تاب و توانش
پیکری کاحمد مختار نگه‌ داشت ز باران		این به شمشیر همی می‌ زد و آن یک به سنانش
آن‌ که بود آب روان ارث وی از بهر کفی آب		جوی خون گشت روان بر لب دریا ز دهانش
آن ‌که شد خاک درش سجده‌ گه خلق دو عالم		دم آخر به یکی سجده ندادند امانش
نیزه بشکافت چرا پهلو و جا کرد به قلبش		مگر او خواست که آگه شود از سرّ نهانش
بهر انگشتری انگشت برید اهرمن آخر		ز آن سلیمان که بدی زیر نگین ملک جهانش
زیر خنجر نتوانست سخن جز به اشاره		چون‌ که شد دوخته از تیر به هم کام و زبانش
جودیا صبح قیامت چو سر از خاک برآری		ناله از جور سنان سر کن و از نوک سنانش