آن تیره‌شب که جمع پریشان، روان شدند

آن تیره‌شب که جمع پریشان روان شدند		از ناله قدسیان، جرسِ کاروان شدند
هم حاملانِ عرش به زانو در‌آمدند		هم طایرانِ سدره برون‌ ز آشیان شدند
شد رستخیز عام، دمی کآن مسافران		بدْرود‌سازِ قبرِ شه انس و جان شدند
آورده تنگ مرقد پُر نور در بغل		مانند شمع طور، سراپا زبان شدند
گه نوحه، گه زیارت و گاهی وداع و گاه		از بس فغان و آه ز آه و فغان شدند
بر حال زار خویش در آن روضۀ شریف		لختی سروده مرثیه و روضه‌خوان شدند
کای فخر انبیا تو برفتیّ و امتّت		از کین، پس از تو خصم امام زمان شدند
پیکار بدر و حرب احد را به خاطر آر		وز جان ما مپرس که با ما چسان شدند
از روضه سر بر‌آر و نگه کن که عترتت		ناچار، دور از این حرم و آشیان شدند
اینک ز تربت تو به قصد عراق و شام		با جان سوگوار و تن ناتوان شدند
یا ایّها ‌الرّسول خدا را نظاره‌ای		ما را به قبر خویش طلب یا که چاره‌ای