| ای دوای درون خسته‌دلان | | مرهم سینۀ شکسته‌دلان |
| مرهمی لطف کن که خسته‌دلم | | مرحمت کن که بس شکسته‌دلم |
| گرچه من سر به سر گنه کردم | | نامۀ خویش را سیه کردم |
| تو در این نامۀ سیاه مبین | | کرَم خویش بین، گناه مبین |
| با وجود گناه‌کاری‌ها | | از تو دارم امیدواری‌ها |
| زآن‌که بر توست اعتماد همه | | ای مراد من و مراد همه |
| تو کریمی و بی‌نوای توام | | پادشاهی و من گدای توام |
| نی گدایی که این و آن خواهم | | کام دل، آرزوی جان خواهم |
| بلکه باشد گدایی‌ام دردی | | اشک سرخی و چهرۀ زردی |
| تا به راهت ز اهل درد شوم | | برنخیزم، اگر چه گَرد شوم |
| چون به خاک اوفتم، به صد خواری | | تو ز خاکم ز لطف برداری |
| گرچه در خوردِ آتشم چو شرر | | نظری گر به من رسد چه ضرر |
| بس بُوَد اين که سوختم يک‌بار | | «و قِنا ربّنا عذابَ النّار» |
| آتش از چون منی چه افروزد؟ | | بلکه دوزخ ز ننگ من سوزد |
| گنهم بخش و طاعتم بپذير | | که همين دارم از قليل و کثير |
| در شب تيره چون دهم جان را | | همرهم کن چراغ ايمان را |
