شعر آیینی، شعر مذهبی یا شعر ولایی به اشعاری گفته می شود که با مضامین دینی سروده می شوند. اگرچه اصطلاح شعر آیینی از حوالی دهۀ هشتاد شمسی بر زبان و قلم‌ها جاری شد، اما پیشینۀ سرودن اشعاری با محتواهایی درباره ارزش‌ها، مدح اسطوره‌های مذهبی و بیان فضائل و مناقب اهل‌بیت(ع)، پیشینه‌ای دیرین دارد که به قرون اولیه اسلام می‌رسد.
شعر آیینی را می‌توان با توجه به آنچه از واژۀ «آیین» به‌دست می‌آید، چند گونه تعریف کرد و براین‌اساس دایرۀ شمول تعریف بر مصادیق شعری، افزایش و کاهش خواهد داشت. واژۀ آیین، گاه به‌معنای دین و گاه در معانیِ عام‌تری به‌کار رفته است. این واژه اگر چنانچه به‌معنای ملی و قومی به‌کار رود، افزون‌بر سروده‌های مدح، مرثیه و فضائل اهل‌بیت(ع)، سروده‌های دینی- ملی، مانند آنچه مرتبط با دهۀ فجر یا دفاع مقدس است نیز، شامل خواهد شد.