| مادر بیا به حال حسینت نظاره کن | یک دم نظر بر این بدن پاره‌پاره کن | |
| زخم تنش اگر چه بُوَد بی‌حساب لیک | با چشم دل، نگاه بر این ماه‌پاره کن | |
| مادر بیا و مرهمی آور ز راه مهر | درمانِ زخم‌های فزون از ستاره کن | |
| اطفالِ بی‌قرار و پریشان و خسته را | تا بنْگری، نظر به سر سنگ خاره کن | |
| در این دیار چاره برون شد ز دست من | مادر برای دختر خود، فکر چاره کن | |
| آتش زدند خیمه‌ی ما را ز راه کین | خاموش ز آب دیده‌ی خود، این شراره کن |
