| کشتگان عشق بی‌‌غسل و کفن خوابیده‌اند | | سر به راه دوست داده، با بدن خوابیده‌اند |
| در گلستان شهادت، یک‌به‌یک مانند گل | | پاره‌پاره در جوار «ذوالمنن» خوابیده‌اند |
| در کنار شاه اقلیم امامت، روی خاک | | با تن صد پاره، هفتاد و دو تن خوابیده‌اند |
| احمد و قاسم چو عبدالله، پهلوی حسین | | با تن صد چاک و با وجه حسن خوابیده‌اند |
| سرزمین کربلا یعنی حسین‌آباد عشق | | مردمانش جمله با یک پیرهن خوابیده‌اند |
| جان‌نثاران شه دین، ساکنان بزم قُرب | | بی‌کس و بی‌خانمان، دور از وطن خوابیده‌اند |
| گر خزان شد گلسِتان مصطفی، فخر زمن | | نو‌گلانش، تشنه‌لب در آن چمن خوابیده‌اند |
| چنگ ننْوازید امشب، لشگر! از بهر خدا | | کاهل‌بیت شاه، در «بیت الحزن» خوابیده‌اند |
| ای صبا! آهسته‌تر می‌ران به دشت کربلا | | کودکان در خیمه با حُزن و مِحن خوابیده‌اند |
| «ساعیا»! با چشم حق‌بین، بین که یاران حسین | | جمله یک روحند لیکن تن‌به‌تن خوابیده‌اند |
