نشسته سایه‌ای از آفتاب بر رویش
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شعر | او کیست؟ |
| نام شاعر | فاضل نظری |
| قالب | غزل |
| وزن | فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن |
| موضوع | امام حسین(ع) |
| مناسبت | مرثیه |
| زمان سرایش | معاصر |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۱۰بیت |
| منبع | آن‌ها |
نشسته سایه‌ای از آفتاب بر رویش غزل شعری از فاضل نظری درباره امام حسین(ع) است.
معرفی
{{همچنین ببینید|فاضل نظری} «نشسته سایه‌ای از آفتاب بر رویش» اثر شعری از فاضل نظریاست. این شعر در قالب غزل و در گونه مرثیه با وزن فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن است. این شعر در ده بیت درباره امام حسین(ع) سروده شده است.
متن شعر
| نشسته سایه‌ای از آفتاب بر رویش | به روی شانهٔ طوفان رهاست گیسویش | |
| کجاست یوسف مجروح پیرهن چاکم؟ | که باد از دل صحرا می‌آورد بویش | |
| کسی بزرگ‌تر از امتحان ابراهیم | کسی چنان که به مذبح برید چاقویش | |
| نشسته است کنارش کسی که می‌گرید | کسی که دست گرفته به روی پهلویش | |
| هزار مرتبه پرسیده‌ام زخود او کیست | که این غریب نهاده‌ست سر به زانویش | |
| کسی در آن طرف دشت‌ها نه معلوم است | کجای حادثه افتاده است بازویش | |
| کسی که با لب خشک و ترک‌ترک شده‌اش | نشسته تیر به زیر کمان ابرویش | |
| کسی‌ست وارث این دردها که چون کوه است | عجب که کوه، زِ ماتم سپید شد مویش | |
| عجب که کوه شده چون نسیم سرگردان | که عشق می‌کشد از هر طرف به هر سویش | |
| طلوع می‌کند اکنون به روی نیزه سری | به روی شانهٔ طوفان رهاست گیسویش |
پانویس
آن‌ها
منابع
آن‌ها