به دشت کرببلا خیمه زد چو شاه حجاز
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شاعر | ساکت اصفهانی |
| قالب | غزل |
| موضوع | امام حسین(ع) |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۱۳بیت |
به دشت کرببلا خیمه زد چو شاه حجاز را ساکت اصفهانی درباره امام حسین(ع) در سیزده سروده است. این شعر در قالب غزل و در گونه مرثیه است.
متن شعر
| به دشت کرببلا خیمه زد چو شاه حجاز | ز هر کناره، درِ فتنه شد به رویَش، باز | |
| چو گشت بی‌کس و تنها به کربلا، شه دین | نمود رو به نجف با پدر بگفت این راز | |
| منم غریب دیار و تویی غریب‌نواز | دمی به حالِ غریبِ دیارِ خود پرداز | |
| پدر غریب‌نوازی نباشد از تو بعید | که در جوار تو، من آمدم ز راه دراز | |
| ز داغ اکبر و عبّاس، گشته لجّۀ خون | دلم که مخزن اسرار بود و حقّۀ راز | |
| یکی نبود که گوید به ابن سعد لعین | به پاره‌پاره تنِ شاهِ دین، تو اسب متاز | |
| یکی نگفت کز این کهنه پیرهن بگْذر | در آفتاب، تن شاه را برهنه مساز | |
| شهادت ار چه سرانجام، کار او شد لیک | همین نتیجه‌ی عهد ازل بدش ز آغاز | |
| به غیر نیزۀ دشمن ندید و سمّ ستور | به هر طرف که نظر کرد، در نشیب و فراز | |
| دو تن ز تیر به راه خدا شهید شدند | برای آن که دو رکعت کند امام، نماز | |
| به گوش جان بشنیدم که قدسیان گفتند | که چون حسین ندیدیم، عاشقی جان‌باز | |
| به شیعیان که رسانَد سلام، غیر‌ِ حسین؟ | که از گلوی بریده برآورد آواز | |
| هنوز می‌رسد آوازِ آن غریب، به گوش | چنا‌ن که می‌شنود هر که، می‌رود از هوش |
درباره شعر
بیت سوم متعلق به شاعر قدیمی حافظ شیرازی است.