یاد هر گه کنم از زینب و سوز جگرش

یاد هر گه کنم از زینب و سوز جگرش		کشم آهی که فتد در دل گردون، شررش
کام نادیده ز ایّام که در اوّل عمر		سوخت از داغِ غمِ مادر و جدّ و پدرش
بود در ماتم جدّ و پدر و مادر خویش		که شد از بهر حسن، معجر نیلی به سرش
پاره‌های جگر ‌زار حسن را در طشت		چون نظر کرد ز غم، پاره شد از غم، جگرش
چشم او بود هنوز از غم دوران، خونین		که سوی کوفه کشانید، قضا و قدرش
خیمه‌اش گشت به پا، چون به لب شطّ فرات		جاری آمد شط دیگر ز دو چشمان ترش
چاک زد پیرهن و خاک به سر کرد، چو دید		بی‌‌سر افتاده تن پاک دو نورس‌ پسرش
شش برادر به یکی روز همه بی‌‌سر دید		که ز بار غم هر یک، چو کمان شد، کمرش
اکبر و قاسم و عبّاس و حسین کشته و شد		خولی و حرمله و شمر و سنان، هم‌سفرش
روزِ وارد شدن شام، شب از گریه نخفت		بس که بارید به سر، سنگ ز هر بام و درش
«جودیا»! اشک تو و آه تو، بی‌حاصل نیست		این نهالی است که در حشر، بیابی ثمرش