گفت زینب ما اسیران عزّ و جاهی داشتیم

گفت زینب ما اسیران، عزّ و جاهی داشتیم		در مدینه، منزلیّ و بارگاهی داشتیم
از مدینه، چون شدیم آواره تا در کربلا		همره خود، لشگر و میر و سپاهی داشتیم
چون در آن صحرای محنت‌خیز، بگْشودیم بار		کاروانیّ و علم‌داریّ و شاهی داشتیم
در زمین کربلا کردیم اجلال نزول		یاورانی باوفا و خیمه‌گاهی داشتیم
کعبه‌ی عشق و محبّت کربلا بود و در آن		چون حسین آن آیت حق، قبله‌گاهی داشتیم
قهرمانانی که شیر از ترسشان، در لرزه بود		دور ما بودند و ما، پشت و پناهی داشتیم
ماهرویانی که چشم اختران، بُد محوشان		همره خود، در دل شام سیاهی داشتیم
روزگار بی‌وفا! با ما ستم کردی چرا؟		ما در این عالم، چه تقصیر و گناهی داشتیم؟
لاله‌های دشت خون را سر بریدند از ستم		ما میان خیمه با حسرت، نگاهی داشتیم
دشمن دون، سر برید از پیکر پاک حسین		ما ز داغ جان‌گدازش اشک و آهی داشتیم
آن شبی کآتش زدند، اعدای دون بر خیمه‌ها		چشم خود سوی نجف، بر داد‌خواهی داشتیم
بانویی می‌گفت: یا جدّا به داد ما برس		دختری می‌گفت: بابا ما پناهی داشتیم
شرمیا از سطرسطر شعر تو در بزم عشق		سوختیم مانند شمع و اشک و آهی داشتیم