افتاده ز نو شور دگر در سر هستی

افتاده ز نو شور دگر در سر هستی		جان رقص کنان آمده در پیکر هستی
انوار خدا سر زده از منظر هستی		بخشیده به جان فیض دگر داور هستی
خوشتر ز جنان گشته جهان بشریّت		کز عالم جان آمده جان بشریّت
خیزید ز وصف رخ دلدار بگویید		با مشعل قرآن ره توحید بپویید
ز آیینۀ دل تیرگی شرک بشویید		ای گمشدگان گمشدۀ خویش بجویید
کان ماه مبارک به مبارک سحر آمد		از شوق رخش خنده ز خورشید بر آمد
دانی ز چه شیطان همه در جوش و خروش است		دانی ز چه آتشکدۀ فارس خموش است
یعنی که یم رحمت توحید به جوش است		خاموش که آوای خداوند به گوش است
این مشعل انوار سماوات و زمین است		خاموشی آتشکدۀ فارس از این است
بر خیز که شد نخل غم دل شجر طور		تا چند جفا و ستم و دشمنی و زور
تا چند به پا سلطۀ ظلمت عوض نور		تا چند شود خوابگه دختر کان گور
تا چند به زندان هوس ها شرف زن		تا چند ستم پیشه زند کوس عدالت
تا چند فرو مایه زند لاف جلالت		تا چند بدان بی پدران فخر و اصالت
بر خیز که سر زد به جهان نور رسالت		این پیک نجات است که از راه برآمد
پیغام بر آرید که پیغامبر آمد		در خلوت شب آمنه زیبا پسری زاد
تنها نه پسر بر بشریّت پدری زاد		در فتنۀ بیداد گران دادگری زاد
چشم همه روشن که چه قرص قمری زاد		دست ازلی پرتوی از نور بر افروخت
رخشنده چراغی به نجات بشر افروخت		خورشید وجود آمد و دنیای عدم سوخت
برقی زد و اوراق جنایات و ستم سوخت		در پرتو انوار خدائیش صنم سوخت
ظلم و ستم و سرکشی و کبر و منم سوخت		در مکّه عیان گشت جمال احدیّت
بخشید به هر نسل فروغ ابدیّت		ای بحر شرف موج بزن گوهرت آمد
ای بتکده نابود که ویرانگرت آمد		ای جامعه خوشنود که پیغمبرت آمد
ای گمشده بر خیز زره رهبرت آمد		ای آمنه بگشای به تکبیر زبان را
ای حمزه بزن بر سر بوجهل کمان را		این است که دعوت ز هلاکت به بقا کرد
این است که از خلق ستم دید و دعا کرد		این است که از خلق خطا دید و عطا کرد
این است که پیوسته جفا دید و وفا کرد		این است که جاریست به لب بانگ نجاتش
از غار حرا تا شب پایان حیاتش		این است که حق بینی و روشنگری آموخت
این است که دانایی و دانشوری آموخت		این است که هر گمشده را رهبری آموخت
این است که افتادگی و سروری آموخت		این است که آموخت به ما بت شکنی را
این است که بگرفت زما، ما و منی را		این است همان بحر که وحیش گهر آمد
این است چراغی که به دل جلوه گر آمد		این است یتیمی که به عالم پدر آمد
این است همان نخل که علمش ثمر آمد		این است همان نور که روشنگر کُل بود
این است همان طفل که استاد رُسل بود		تا مکتب آن هادی کل راهبر ماست
تا سایۀ آن شمسِ دو گیتی به سر ماست		تا پرتو این نور چراغ سحر ماست
ما امّت او، او به دو عالم پدر ماست		از شایعه و فتنۀ دشمن نهراسیم

غیر از ره اسلام رهی را نشناسیم