باران می‌آمد با دعای دست‌هایت

باران می‌آمد با دعای دست‌هایت		در دشت می‌رویید گل از ردّ پایت
هوهو زنان باد از حریمت ذکر می‌چید		می‌شد تنفس کرد او را در هوایت
بر آب و آتش اخم و لبخند تو حاکم		از عرش تا فرش آفرینش خاک پایت
هفت آسمان با چرخش تسبیحت آرام		افلاکیان تسلیم بی چون و چرایت
بیگانه بودی با نگاه بغض و کینه		ای آن‌که چشمان غریبان آشنایت
شب‌های غمناک مدینه عید می‌شد		با رؤیت ماه از هلال خنده‌هایت
پیغمبران مؤمن به قرآنت از آغاز		ادیان مسلمان شکوه ربنایت
وقت دعا داوود را مبهوت می‌کرد		آهنگ شورانگیز و شیرین صدایت
تنها پناه گریه‌های بی‌کسان‌اند		آنان که جاشان داده‌ای تحت کسایت
ثابت شده با مهر بی‌اندازۀ تو		حدّی ندارد مهربانی خدایت