بیمار غیر شربت اشک روان نداشت

بیمار، غیرِ شربتِ اشک روان نداشت		در دل هزار درد و توانِ بیان نداشت
یک گل نداشت باغ و به آتش کشیده شد		جز آه در بساط، دگر باغبان نداشت
یکسر به خاک ریخت گل و غنچه، شاخ و برگ		دیگر ز باغِ عشق، نصیبی خزان نداشت
ماهی که آفتاب از او نور می‌گرفت		جز ابرِ خشکِ دیده، به سر، سایبان نداشت
دانی به کربلا ز چه او را عدو نکشت؟		تا کوفه، زنده ماندنِ او را گمان نداشت
از تب ز بس که ضعف به پا چیره گشته بود		می‌خواست بگذرد ز سرِ جان، توان نداشت
یک آسمان، ستاره به ماه رخش، ز اشک		می‌رفت و یک ستاره به هفت آسمان نداشت