زهی مقصود اصلی از وجود آدم و حوا
(تغییرمسیر از زهی مقصود اصلی از وجودِ آدم و حَوا)
زهی مقصود اصلی از وجودِ آدم و حَوا | غرض ذاتِ همایونِ تو از دنیا و مافیها | |
طُفیلت در وجود اَرض و سماء عالی و سافل | کتابِ آفرینش را به نامِ نامیت طُغرا | |
رُخ از خوابِ عدم ناشسته بود آدم که فرق تو | مُکللّ شد به تاجِ لافتی و افسرِ لولا | |
شد از دستت قوی دینِ خدا آیینِ پیغمبر | شکست از بازویت مقدار لات و عزّت عزا | |
نگشتی گر طرازِ گلشنِ دین سرو و بالایت | ندیدی تا اَبد بالای لا پیرایهء الا | |
در آن روزِ سلامت سوز کز خونِ یَلان گردد | چو روی لیلی و دامانِ مجنون لاله گُون صحرا | |
کمان بر گوشه بر بندد گره چون ابروی لیلی | علم بگشاید از پرچم گره چون طرهء لیلا | |
زِ آشوبِ زمین و زِ گیر و دارِ پر دِلان افتد | بدانسان آسمان را لرزه بر تن رَعشه بر اَعضا | |
که پیچد بره را بر پای، حُبلِ کفهء میزان | در افتد گاو را بر شاخ، بندِ ترکشِ جُوزا | |
یکی با فتح هم بازی یکی با مرگ هم بالین | یکی را اژدها بر کف یکی در کامِ اژدرها | |
کنی چون عزمِ رَزمِ خصمِ جبریلِ اَمین در دم | کشد پیشِ رهت رَخشی زمین پوی و فلک پیما | |
سرافیلت روان از راستِ میکالت دوان از چپ | ملایک لافتی خوانان برندت تا صفِ هیجا | |
به دستی تیغ چون آب و به دستی رَمح چون آتش | برانگیزی تکاور دُلدُلِ هامون نورد از جا | |
عیان در آتشِ تیغِ تو ثعبان های برق اَفشان | نَهان در آبِ شمشیر تو دریاهای طوفان زا | |
اگر حلم خداوندی نیاویزد به بازویت | چو یازی دست سوی تیغ و تازی بر صفِ اعدا | |
زِ برق ذُوالفقارت خرمنِ هستی چنان سوزد | که جانداری نگردد تا قیامت در جهان پیدا | |
زِ خاکِ آستان و گردِ نعلینت کُند رضوان | عبیرِ سُنبلِ غلمان و کحل نرگس و حورا | |
زِ افعال و صفات و ذاتت آگه نیستم لیکن | تویی دانم امامِ خلق بعد از مُصطفی حقّا | |
به هر کس غیرِ تو نام اِمام الحقّ بدان ماند | که بر گوسالهء زرین خطاب رَبی اَلاعلی | |
من و اندیشهء مدحِ تو، باد از این هوس شرمم | چسان پَرَد مَگس جائی که ریزد بال و پر عُنقا | |
به ادنی پایهء مدح و ثنایت کِی رسد گر چه | به رُتبت بگذرد نَثر از ثُریا شعر از شعرا | |
چه خیزد از من و از مدحِ من اِی خالق گیتی | به مدحِ تو فرازِ عَرش و کرسی از ازَل گویا | |
کلام الله مدیحِ توست و جبریلِ اَمین رافع | پیمبر راوی و مداحِ ذاتت خالق یکتا | |
بُود مقصودِ من زاین یک دو بیت اِظهار این مَطلب | که داند دوست با دشمن چه در دنیا چه در عُقبی | |
تو و اولادِ اَمجادِ گرام توست هاتف را | امام و پیشوا و مُقتدار و شافع و مولا | |
شَها من بنده کامروزم به پایان رفته از عُصیان | خدا داند که امیدم به مهر توست در فردا | |
پیِ بازار فردای قیامت جز وِلای تو | متاعی نیست در دستم منم آن روز و این کالا | |
نپندارم که فردای قیامت تیره گون گردد | محبان تو را از دودِ آتش غرهء غرا | |
قسیم دوزخ و جنت تویی در عرصهء محشر | غلامان تو را اندیشهء دوزخ بود حاشا | |
اِلا پیوسته تا احباب را از شوق میگردد | زِ دیدار رُخ احباب روشن دیدهء بینا | |
محبان تو را روشن زِ رویت دیدهء حقّ بین | حسودانِ تو را بی بهره زان رُخ دیدهء اُعمی |