زهی مقصود اصلی از وجودِ آدم و حَوا | | غرض ذاتِ همایونِ تو از دنیا و مافیها |
طُفیلت در وجود اَرض و سماء عالی و سافل | | کتابِ آفرینش را به نامِ نامیت طُغرا |
رُخ از خوابِ عدم ناشسته بود آدم که فرق تو | | مُکللّ شد به تاجِ لافتی و افسرِ لولا |
شد از دستت قوی دینِ خدا آیینِ پیغمبر | | شکست از بازویت مقدار لات و عزّت عزا |
نگشتی گر طرازِ گلشنِ دین سرو و بالایت | | ندیدی تا اَبد بالای لا پیرایهء الا |
در آن روزِ سلامت سوز کز خونِ یَلان گردد | | چو روی لیلی و دامانِ مجنون لاله گُون صحرا |
کمان بر گوشه بر بندد گره چون ابروی لیلی | | علم بگشاید از پرچم گره چون طرهء لیلا |
زِ آشوبِ زمین و زِ گیر و دارِ پر دِلان افتد | | بدانسان آسمان را لرزه بر تن رَعشه بر اَعضا |
که پیچد بره را بر پای، حُبلِ کفهء میزان | | در افتد گاو را بر شاخ، بندِ ترکشِ جُوزا |
یکی با فتح هم بازی یکی با مرگ هم بالین | | یکی را اژدها بر کف یکی در کامِ اژدرها |
کنی چون عزمِ رَزمِ خصمِ جبریلِ اَمین در دم | | کشد پیشِ رهت رَخشی زمین پوی و فلک پیما |
سرافیلت روان از راستِ میکالت دوان از چپ | | ملایک لافتی خوانان برندت تا صفِ هیجا |
به دستی تیغ چون آب و به دستی رَمح چون آتش | | برانگیزی تکاور دُلدُلِ هامون نورد از جا |
عیان در آتشِ تیغِ تو ثعبان های برق اَفشان | | نَهان در آبِ شمشیر تو دریاهای طوفان زا |
اگر حلم خداوندی نیاویزد به بازویت | | چو یازی دست سوی تیغ و تازی بر صفِ اعدا |
زِ برق ذُوالفقارت خرمنِ هستی چنان سوزد | | که جانداری نگردد تا قیامت در جهان پیدا |
زِ خاکِ آستان و گردِ نعلینت کُند رضوان | | عبیرِ سُنبلِ غلمان و کحل نرگس و حورا |
زِ افعال و صفات و ذاتت آگه نیستم لیکن | | تویی دانم امامِ خلق بعد از مُصطفی حقّا |
به هر کس غیرِ تو نام اِمام الحقّ بدان ماند | | که بر گوسالهء زرین خطاب رَبی اَلاعلی |
من و اندیشهء مدحِ تو، باد از این هوس شرمم | | چسان پَرَد مَگس جائی که ریزد بال و پر عُنقا |
به ادنی پایهء مدح و ثنایت کِی رسد گر چه | | به رُتبت بگذرد نَثر از ثُریا شعر از شعرا |
چه خیزد از من و از مدحِ من اِی خالق گیتی | | به مدحِ تو فرازِ عَرش و کرسی از ازَل گویا |
کلام الله مدیحِ توست و جبریلِ اَمین رافع | | پیمبر راوی و مداحِ ذاتت خالق یکتا |
بُود مقصودِ من زاین یک دو بیت اِظهار این مَطلب | | که داند دوست با دشمن چه در دنیا چه در عُقبی |
تو و اولادِ اَمجادِ گرام توست هاتف را | | امام و پیشوا و مُقتدار و شافع و مولا |
شَها من بنده کامروزم به پایان رفته از عُصیان | | خدا داند که امیدم به مهر توست در فردا |
پیِ بازار فردای قیامت جز وِلای تو | | متاعی نیست در دستم منم آن روز و این کالا |
نپندارم که فردای قیامت تیره گون گردد | | محبان تو را از دودِ آتش غرهء غرا |
قسیم دوزخ و جنت تویی در عرصهء محشر | | غلامان تو را اندیشهء دوزخ بود حاشا |
اِلا پیوسته تا احباب را از شوق میگردد | | زِ دیدار رُخ احباب روشن دیدهء بینا |
محبان تو را روشن زِ رویت دیدهء حقّ بین | | حسودانِ تو را بی بهره زان رُخ دیدهء اُعمی |