|
|
| خط ۳: |
خط ۳: |
|
| |
|
|
| |
|
| {{جعبه اطلاعات شعر | | {{سرصفحه |
| | عنوان = سلطان ابوالحسن علی موسی آن که هست | | | مطلع=سلطان ابوالحسن علی موسی آن که هست |
| | تصویر =
| | | نام شعر=سلطان ابوا الحسن علی موسی آن که هست |
| | توضیح تصویر =
| | | شاعر = صائب تبریزی |
| | نام شعر =سلطان ابوا الحسن علی موسی آن که هست | | | مصحح = |
| | نام شاعر =صائب تبریزی | | | بخشی از دیوان = |
| | قالب =قصیده | | |قالب = قصیده |
| | وزن =مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن | | |وزن = مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن |
| | موضوع = امام رضا(ع) | | |موضوع = امام رضا(ع) |
| | مناسبت = مدح | | | قبلی = |
| | زمان سرایش = | | | بعدی = |
| | زبان = فارسی | | | سال خورشیدی = |
| | تعداد ابیات =۷۱بیت(۴۲ منتخب) | | | سال میلادی = |
| | منبع = https://ganjoor.net/saeb/divan-saeb/ghasayed-sa/sh4 | | | سال قمری = |
| | | یادداشت = |
| }} | | }} |
|
| |
| *صائب تبریزی:
| |
|
| |
| سلطان ابوالحسن علی موسی آن که هست
| |
|
| |
| گلمیخ آستانه او ماه و آفتاب
| |
|
| |
| آن کعبه امید که صندوق مرقدش
| |
|
| |
| گردیده پایتخت دعاهای مستجاب
| |
|
| |
| بوی گل محمدی باغ خلق او
| |
|
| |
| در چین به باد عطسه دهد مغز مشک ناب
| |
|
| |
| با اسب چوب از آتش دوزخ گذر کند
| |
|
| |
| تابوت هر که طوف کند گرد آن جناب
| |
|
| |
| گردد چو خون مرده به شریان تاک، می
| |
|
| |
| نهیش چو تازیانه برآرد به احتساب
| |
|
| |
| نشگفت اگر ز پرتو عهد درست او
| |
|
| |
| بیرون رود شکستگی از رنگ ماهتاب
| |
|
| |
| قدرش کشیده کرسی رفعت ز زیر چرخ
| |
|
| |
| یک چار برگه است عناصر در آن جناب
| |
|
| |
| تمکین او چو بر کمر کوه پا نهد
| |
|
| |
| کوه سخن شنو ندهد بازپس جواب
| |
|
| |
| روزی که دست او به شفاعت علم شود
| |
|
| |
| خجلت کشد ز دامن پاک گنه ثواب
| |
|
| |
| جودش به شیر پرده دهد طعمه سخا
| |
|
| |
| عفوش کشد به روی خطا پرده صواب
| |
|
| |
| هر شب شود به صورت پروانه جلوه گر
| |
|
| |
| روح الامین به روضه آن آسمان جناب
| |
|
| |
| قندیل تا به سقف حریمش نبست نقش
| |
|
| |
| دریای رحمت ازلی بود بی حباب
| |
|
| |
| معلوم می شود که دل آفرینش است
| |
|
| |
| زان گشت مرقدش ز جهان سینه تراب
| |
|
| |
| خورشید از افق نتواند سفید شد
| |
|
| |
| از جوش زایران در آن فلک جناب
| |
|
| |
| هرگاه می رسد به گل جام روضه اش
| |
|
| |
| تغییر رنگ می کند از خجلت آفتاب
| |
|
| |
| نبود عجب که مرقد او گریه آورد
| |
|
| |
| آری ز آفتاب شود دیده ها پر آب
| |
|
| |
| کفرست پا به مصحف بال ملک زدن
| |
|
| |
| برگرد او بگرد به مژگان چو آفتاب
| |
|
| |
| چون کرده است کعبه به بر رخت شبروی؟
| |
|
| |
| دلهای شب اگر نکند طوف آن جناب
| |
|
| |
| موجش کشد به رشته گهرهای آبدار
| |
|
| |
| گر یاد دست او گذرد در دل سراب
| |
|
| |
| از دود شمع روضه او صبح صدق کیش
| |
|
| |
| هر صبحدم به نور کند موی خود خضاب
| |
|
| |
| روح اللهی که از نفسش می چکد حیات
| |
|
| |
| نازد به خاکروبی آن آسمان جناب
| |
|
| |
| بر هیچ کس درش چو در فیض بسته نیست
| |
|
| |
| از شرم خویش در پس درمانده آفتاب
| |
|
| |
| در دور او که فتنه به دامن کشیده پای
| |
|
| |
| در خانه کمان فکند تیر، رخت خواب
| |
|
| |
| شوق خطاب بر در دل حلقه می زند
| |
|
| |
| تا چند حضور به غیبت کنم خطاب؟
| |
|
| |
| ای شعله ای ز صبح ضمیر تو آفتاب
| |
|
| |
| از دفتر عتاب تو مدی خط شهاب
| |
|
| |
| حج پیاده در قدمش روی می نهد
| |
|
| |
| هر کس شود ز طوف حریم تو کامیاب
| |
|
| |
| خورشید پا به خشت حریم تو چون نهد؟
| |
|
| |
| ننهاده است بر سر مصحف کسی کتاب
| |
|
| |
| گردون به نذر مرقد پاک تو بسته است
| |
|
| |
| سررشته شعاع به قندیل آفتاب
| |
|
| |
| از موی عنبرین تو دزدیده است بوی
| |
|
| |
| در شرع ازان شده است هدر خون مشک ناب
| |
|
| |
| یوسف تمام پیرهن خود فتیله کرد
| |
|
| |
| رشک ملاحت تو ز بس گشت سینه تاب
| |
|
| |
| از تربت تو خاک خراسان حیات یافت
| |
|
| |
| آری ز دل به سینه رسد فیض بی حساب
| |
|
| |
| از زهر رشک، خاک نشابور سبز گشت
| |
|
| |
| تا گشت ارض طوس ز جسم تو کامیاب
| |
|
| |
| غربت به چشم خلق چو یوسف عزیز شد
| |
|
| |
| روزی که گشت شاه غریبان ترا خطاب
| |
|
| |
| حفاظ روضه تو چو آواز برکشند
| |
|
| |
| بلبل شود به شعله آواز خود کباب
| |
|
| |
| از دوری تو کعبه سیه پوش گشته است
| |
|
| |
| ای آفتاب مغرب غربت بر او بتاب
| |
|
| |
| علم تو بر سفینه منبر چو پا نهاد
| |
|
| |
| یونان کشید سر ز خجالت به زیر آب
| |
|
| |
| از بس به مرقد تو اشارت نموده است
| |
|
| |
| نیلوفری شده است سرانگشت آفتاب
| |
|
| |
| از بوستان خشم تو یک حنظل است چرخ
| |
|
| |
| مریخ کیست با تو شود چهره در عتاب؟
| |
|
| |
| هر کس که با ولای تو در زیر خاک رفت
| |
|
| |
| آید به صبح حشر برون همچو آفتاب
| |
|
| |
| ای پرده پوش نامه سیاهان که شمع طور
| |
|
| |
| از آفتابروی ضمیرت کند حجاب
| |
|
| |
| از بال و پرفشانی طاوس آرزو
| |
|
| |
| آورده ام ز هند دلی چون پر غراب
| |
|
| |
| زان پیشتر که عدل الهی به انتقام
| |
|
| |
| از خون من نگار کند پنجه عقاب
| |
|
| |
| در سایه همای شفاعت مرا بگیر
| |
|
| |
| تا سر برآورم ز گریبان آفتاب<ref>https://ganjoor.net/saeb/divan-saeb/ghasayed-sa/sh4</ref>
| |
|
| |
| ==پانویس==
| |
