خدا در شور بزمش از عسل پر کرد جامت را: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (E Amini صفحهٔ خدا در شورِ بزمش از عسل پر کرد جامت را را به خدا در شور بزمش از عسل پر کرد جامت را منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
| منبع = فرزندان حسن(ع) یاران حسین(ع) | | منبع = فرزندان حسن(ع) یاران حسین(ع) | ||
}} | }} | ||
'''خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را''' از سروده های [[شاعر آیینی]] معاصر [[میثم داوودی]] است. | |||
'''خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را''' از سروده های '''[[شاعر آیینی]]''' معاصر '''[[میثم داوودی]]''' است. | |||
==معرفی== | ==معرفی== | ||
«خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را» را میثم داوودی با موضوع [[حضرت قاسم (ع)]] در هفت [[بیت]] سروده است. این شعر در قالب [[غزل]] و در گونه [[مرثیه]] با [[وزن]] مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن است. | {{همچنین ببینید|میثم داوودی}} | ||
«خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را» را میثم داوودی با موضوع '''[[حضرت قاسم (ع)]]''' در '''هفت [[بیت]]''' سروده است. این شعر در قالب '''[[غزل]]''' و در گونه '''[[مرثیه]]''' با [[وزن]] '''مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن''' است. | |||
==متن شعر== | ==متن شعر== | ||
| خط ۲۳: | خط ۲۶: | ||
{{ب|خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را|که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را}} | {{ب|خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را|که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را}} | ||
{{ب|رجز خواندی برای مرگ، با لب‌های خشکیده|که عرش و فرش بر لب می‌برد هر لحظه نامت را}} | {{ب|رجز خواندی برای مرگ، با لب‌های خشکیده|که عرش و فرش بر لب می‌برد هر لحظه نامت را}} | ||
{{ب|نشان دادی که در نسل | {{ب|نشان دادی که در نسل '''حسن'''، جز حُسن چیزی نیست|ندید اما نگاه کوفیان ماه تمامت را}} | ||
{{ب|دم رفتن به میدان خنده‌ای کردی و فهمیدی|که شیرین می‌کند لبخند تو کام امامت را}} | {{ب|دم رفتن به میدان خنده‌ای کردی و فهمیدی|که شیرین می‌کند لبخند تو کام امامت را}} | ||
{{ب|میان کارزار زخم‌ها بردی پناه آخر|به پیغمبر که پاسخ داد بی‌وقفه سلامت را}} | {{ب|میان کارزار زخم‌ها بردی پناه آخر|به '''پیغمبر''' که پاسخ داد بی‌وقفه سلامت را}} | ||
{{ب|در آن لحظه که دشت از بوی تو آکنده شد دیدند|ملائک با نگاه تازه‌ای روز قیامت را!}} | {{ب|در آن لحظه که دشت از بوی تو آکنده شد دیدند|ملائک با نگاه تازه‌ای روز قیامت را!}} | ||
{{ب|تو حُسن مطلع شیرین زبانی در غزل بودی|رقم زد با شهادت پس خدا حُسن ختامت را}} | {{ب|تو حُسن مطلع شیرین زبانی در غزل بودی|رقم زد با '''شهادت''' پس خدا حُسن ختامت را}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۶: | ||
فرزندان حسن(ع) یاران حسین(ع) | فرزندان حسن(ع) یاران حسین(ع) | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
[[رده:شاعران ایران]] | |||
[[رده:شاعران معاصر]] | |||
[[رده:شاعران آیینی]] | |||
[[رده:شعر آیینی]] | |||
[[رده:شعر فارسی]] | |||
[[رده:اشعار درباره شهدای کربلا]] | |||
نسخهٔ ۱۹ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۲۰
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شعر | خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را |
| نام شاعر | میثم داوودی |
| قالب | غزل |
| وزن | مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن |
| موضوع | قاسم(ع) |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۷ بیت |
| منبع | فرزندان حسن(ع) یاران حسین(ع) |
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را از سروده های شاعر آیینی معاصر میثم داوودی است.
معرفی
«خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را» را میثم داوودی با موضوع حضرت قاسم (ع) در هفت بیت سروده است. این شعر در قالب غزل و در گونه مرثیه با وزن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن است.
متن شعر
| خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را | که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را | |
| رجز خواندی برای مرگ، با لب‌های خشکیده | که عرش و فرش بر لب می‌برد هر لحظه نامت را | |
| نشان دادی که در نسل حسن، جز حُسن چیزی نیست | ندید اما نگاه کوفیان ماه تمامت را | |
| دم رفتن به میدان خنده‌ای کردی و فهمیدی | که شیرین می‌کند لبخند تو کام امامت را | |
| میان کارزار زخم‌ها بردی پناه آخر | به پیغمبر که پاسخ داد بی‌وقفه سلامت را | |
| در آن لحظه که دشت از بوی تو آکنده شد دیدند | ملائک با نگاه تازه‌ای روز قیامت را! | |
| تو حُسن مطلع شیرین زبانی در غزل بودی | رقم زد با شهادت پس خدا حُسن ختامت را |
پانویس
فرزندان حسن(ع) یاران حسین(ع)