هر چند قدش خمیده امّا برپاست: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی تراث
    (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =هر چند قدش خمیده امّا برپاست | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر = عباس براتی‌پور | قالب = رباعی | وزن =مفعول مفاعیل مفاعیلن فع | موضوع = امام حسین(ع) | مناسبت = | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تعداد ابیات =...» ایجاد کرد)
     
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    خط ۱: خط ۱:
    {{جعبه اطلاعات شعر
    {{سرصفحه
      | عنوان =هر چند قدش خمیده امّا برپاست
      | مطلع=هر چند قدش خمیده امّا برپاست
      | تصویر =  
      | نام شعر=
      | توضیح تصویر =  
    | شاعر = عباس براتی‌پور
      | نام شعر =
      | مصحح =  
      | نام شاعر = عباس براتی‌پور
      | بخشی از دیوان =
      | قالب = رباعی
      | بخشی از مجموعه اشعار =
      | وزن =مفعول مفاعیل مفاعیلن فع
      |قالب =رباعی
      | موضوع = امام حسین(ع)
      |وزن = مفعول مفاعیل مفاعیلن فع
      | مناسبت =
      |موضوع =امام حسین(ع)
      | زمان سرایش = معاصر
      | قبلی =
      | زبان = فارسی
    | بعدی =  
      | تعداد ابیات = ۲بیت
      | سال خورشیدی =  
      | منبع =  
      | سال میلادی =
      | سال قمری =  
      | یادداشت =
    }}
    }}
    {{شعر}}


    '''هر چند قدش خمیده امّا برپاست''' مطلع شعری از سروده های شاعر آیینی، [[عباس براتی‌پور]] درباره امام حسین(ع) است.
    این شعر آیینی در قالب رباعی و در وزن مفعول مفاعیل مفاعیلن فع سروده شده است.
    ==متن شعر==
    {{شعر}}
    {{ب|هر چند قدش خمیده امّا برپاست|چندی‌ست نیارمیده، امّا برپاست}}
    {{ب|هر چند قدش خمیده امّا برپاست|چندی‌ست نیارمیده، امّا برپاست}}
    {{ب|این سرو که در میان خون می‌بینید|هفتاد و دو داغ، دیده امّا برپاست}}
    {{ب|این سرو که در میان خون می‌بینید|هفتاد و دو داغ، دیده امّا برپاست}}
    {{پایان شعر}}
    {{پایان شعر}}
    ==پانویس==
    ==منابع==
    [[رده:شعر با موضوع حضرت زینب(س)]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۳۸

    هر چند قدش خمیده امّا برپاست از
    عباس براتی‌پور



    در قالب رباعی

    با وزن مفعول مفاعیل مفاعیلن فع

    موضوع: امام حسین(ع)
    هر چند قدش خمیده امّا برپاستچندی‌ست نیارمیده، امّا برپاست
    این سرو که در میان خون می‌بینیدهفتاد و دو داغ، دیده امّا برپاست