چون پشت او ز پشتۀ زین بر زمین رسید: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =چون پشت او ز پشتۀ زین بر زمین رسید | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر =وقار شیرازی | قالب = غزل | وزن = | موضوع = امام حسین(ع) | مناسبت = | زمان سرایش = | زبان = فارسی | تعداد ابیات =۹ بیت | منبع = }} '''چون پشت او ز...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =چون پشت او ز پشتۀ زین بر زمین رسید
  | مطلع=چون پشت او ز پشتۀ زین بر زمین رسید
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
| شاعر = وقار شیرازی
  | نام شعر =
  | مصحح =  
  | نام شاعر =وقار شیرازی
  | بخشی از دیوان =
  | بخشی از مجموعه اشعار =
  | قالب =  غزل  
  | قالب =  غزل  
  | وزن =
  | وزن =
  | موضوع = امام حسین(ع)  
  | موضوع = امام حسین(ع)  
  | مناسبت =
  | قبلی =
  | زمان سرایش =  
  | بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۹ بیت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری =
| یادداشت =
}}
}}
{{شعر}}


'''چون پشت او ز پشتۀ زین بر زمین رسید''' مطلع شعری درباره امام حسین(ع) اثر طبع [[وقار شیرازی]] شاعر ایرانی است. این شعر در نه بیت در قالب غزل در گونه مرثیه سروده شده است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{ب|چون پشت او ز پشتۀ زین بر زمین رسید|از مرتبت زمین، به سپهر برین رسید}}
{{ب|چون پشت او ز پشتۀ زین بر زمین رسید|از مرتبت زمین، به سپهر برین رسید}}
{{ب|آه و فغان خلق زمین، ز آسمان گذشت|تا پشت آسمان شرف، بر زمین رسید}}
{{ب|آه و فغان خلق زمین، ز آسمان گذشت|تا پشت آسمان شرف، بر زمین رسید}}
خط ۲۹: خط ۲۸:
{{ب|اَجرام مُنکسف شد و اَجسام مُضطرب|بر حجّت خدایْ چو ظلمی چنین رسید}}
{{ب|اَجرام مُنکسف شد و اَجسام مُضطرب|بر حجّت خدایْ چو ظلمی چنین رسید}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]
[[رده:شعرهای کهن]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۲۴

چون پشت او ز پشتۀ زین بر زمین رسید از
وقار شیرازی



در قالب غزل

موضوع: امام حسین(ع)
چون پشت او ز پشتۀ زین بر زمین رسیداز مرتبت زمین، به سپهر برین رسید
آه و فغان خلق زمین، ز آسمان گذشتتا پشت آسمان شرف، بر زمین رسید
چون هیچ‌ کس نداشت به بالین او، حضوراز بارگاه قدس، رسول امین رسید
روز جهان سیاه شد آن دم که بر سرشآمد سنان به‌ طعنه و شمر لعین رسید
تیرش به دل‌نوازی و تیغش به سرکشیآن از یسار آمد و این از یمین رسید
هم دین تباه گشت و هم اسلام بی‌پناهزآن ضربتی که بر گلوی شاه دین رسید
مهر و مه و زمین و زمان گشت، خون‌فشانآن ‌دم که خون ناحق او بر زمین رسید
کرّوبیان تمام فتادند در گمانکآثار حشر و واقعۀ واپسین رسید
اَجرام مُنکسف شد و اَجسام مُضطرببر حجّت خدایْ چو ظلمی چنین رسید