ای موج صفا روانۀ ساحل تو: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =ای موج صفا روانۀ ساحل تو
  | مطلع=ای موج صفا روانۀ ساحل تو
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
| شاعر = محمدجواد غفورزاده
  | نام شعر =
  | مصحح =  
  | نام شاعر = محمدجواد غفورزاده
  | بخشی از دیوان =
  | قالب = رباعی
  | بخشی از مجموعه اشعار =
  | وزن =مفعول مفاعیل مفاعیلن فع
  |قالب = رباعی
  | موضوع = امام حسین(ع)
  |وزن = مفعول مفاعیل مفاعیلن فع
  | مناسبت =
  |موضوع = امام حسین(ع)
  | زمان سرایش = معاصر
  | قبلی =
  | زبان = فارسی
  | بعدی =  
  | تعداد ابیات = ۲بیت
  | سال خورشیدی =  
  | منبع =  
  | سال میلادی =
  | سال قمری =  
| یادداشت = این شعر برگرفته از حدیث امام حسین(ع):«مَنْ نَفَّسَ كُرْبَةَ مُؤْمِنٍ فَرَّجَ اللهُ عَنْهُ كُرَبَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ»‏(کسی که اندوه و گرفتاری مؤمنی را برطرف سازد، خدا غم‌های دنیا و آخرتش را می‌زداید.) است. نزهة الناظر، ص۸۲؛ بحار الأنوار، ج۸۵، ص۱۲۱
}}
}}


'''ای موج صفا روانۀ ساحل تو''' مطلع شعری از سروده های شاعر آیینی، [[محمدجواد غفورزاده]] درباره امام حسین(ع) است.
این شعر آیینی در قالب رباعی و در وزن مفعول مفاعیل مفاعیلن فع سروده شده است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|ای موج صفا روانۀ ساحل تو|ای مهر و وفا، سرشتِ آب و گل تو}}
{{ب|ای موج صفا روانۀ ساحل تو|ای مهر و وفا، سرشتِ آب و گل تو}}
{{ب|رنج و غم اگر از دل مؤمن ببری|اندوه دو عالم، ببرند از دل تو}}
{{ب|رنج و غم اگر از دل مؤمن ببری|اندوه دو عالم، ببرند از دل تو}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==درباره شعر==
این شعربرگرفته از حدیث امام حسین(ع):«مَنْ نَفَّسَ كُرْبَةَ مُؤْمِنٍ فَرَّجَ اللهُ عَنْهُ كُرَبَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ»‏(کسی که اندوه و گرفتاری مؤمنی را برطرف سازد، خدا غم‌های دنیا و آخرتش را می‌زداید.) است.
📗 نزهة الناظر، ص۸۲؛ بحار الأنوار، ج۸۵، ص۱۲۱
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۷ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۱۶

ای موج صفا روانۀ ساحل تو از
محمدجواد غفورزاده



در قالب رباعی

با وزن مفعول مفاعیل مفاعیلن فع

موضوع: امام حسین(ع)
این شعر برگرفته از حدیث امام حسین(ع):«مَنْ نَفَّسَ كُرْبَةَ مُؤْمِنٍ فَرَّجَ اللهُ عَنْهُ كُرَبَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ»‏(کسی که اندوه و گرفتاری مؤمنی را برطرف سازد، خدا غم‌های دنیا و آخرتش را می‌زداید.) است. نزهة الناظر، ص۸۲؛ بحار الأنوار، ج۸۵، ص۱۲۱


ای موج صفا روانۀ ساحل توای مهر و وفا، سرشتِ آب و گل تو
رنج و غم اگر از دل مؤمن ببریاندوه دو عالم، ببرند از دل تو