حسين آمد به ميدان و علي اصغر در آغوشش

حسين آمد به ميدان و علي اصغر در آغوشش		چو ابري ، بر رخ ماهي ، عباي شاه رو پوشش
لب خاموش او گويد ، ز سوز دل حكايتها		زبي تابي و بي‌آبي ، سرش خم گشته بر دوشش
لبش بي رنگ و ، دل پر خون ، نگاه مات او محزون		هواي كربلا برده ، همه صبر و همه هوشش
نه ميناليد ز بي شيري ، نه مي‌گريد ز بي آبي		در آغوش پدر ديگر ، شده مادر فراموشش
زبان خويش را گاهي ، برون آرد به آرامي		مگر مرطوب گرداند ، لبان خشك خاموشش
مگو اصغر كه چون اكبر ، فداي راه ثارالله		چو ماهي مي‌طپد اما تبسم بر لب نوشش
رباب از انتظار آندم برون آمد ، كه شاه آمد		سراپا غرفه در خون و ، علي اصغر در آغوشش
حسانا جور بي حد بين ، كه اين مهمان عطشان را		سه‌شعبه‌ تير زهر آگين ، دريده گوش‌تا گوشش