این آسمان صدق و درو اختر صفاست

این آسمان صدق و درو اختر صفاست؟		یا روضهٔ مقدس فرزند مصطفاست؟
این داغ سینهٔ اسدالله و فاطمه است؟		یا باغ میوهٔ دل زهرا و مرتضاست؟
ای دیده، خوابگاه حسین علیست این؟		یا منزل معالی و معمورهٔ علاست؟
ای تن، تویی و این صدف درّ «لو کشف»؟		ای دل تویی، و این گهر کان «هل اتا» ست؟
ای جسم، خاک شو، که بیابان محنتست		وی چشم؟ آب ریز، که صحرای کربلاست
سرها برین بساط، مگر کعبهٔ دلست؟		رخها بر آستانه، مگر قبلهٔ دعاست؟
ای بر کنار و دوش نبی بوده منزلت		قندیل قبهٔ فلکی خاک این هواست
تو شمع خاندان رسولی به راستی		پیش تو همچو شمع بسوزد درون راست
بر حالت تو رقّت قندیل و سوز شمع		جای شگفت نیست، نشانی ازین عزاست
قندیل ازین دلیل که: زردست روشنست		کو را حرارت از جگر ماتم شماست
هر سال تازه می شود این درد سینه سوز		سوزی که کم نگردد و دردی که بی دواست
کار فتوّت از دل و دست تو راست شد		اندرجهان بگوی که: این منزلت کراست؟
در آب و آتشیم چو قندیل بر سرت		آبی که فیضش از مدد آتش عناست
قندیل اگر هوای تو جوید بدیع نیست		زیرا که گوهر تو ز دریای لافتا ست
زرّینه شمع بر سرقبرت چو موم شد		زان آتشی که از جگر مؤمنان بخاست
ای تشنهٔ فرات، یکی دیده بازکن		کز آب دیده بر سر قبر تو دجله هاست
آتش، عجب، که در دل گردون نیوفتاد		در ساعتی که آن جگر تشنه آب خواست
شمشیر تا ز بد گهری در تو دست برد		نامش همیشه هندو و سر تیزو بی وفاست
از بهر کشتن تو به کشتن یزید را		لایق نبود، کشتن او لعنت خداست
آن پیرهن که گشت به دست حسود چاک		اندر برِ معاویه دیریست تا قباست
فرزند بر عداوت آبا پراکند		تخم خصومتی که چنین لعنتش سزاست
گردیست بر ضمیر تو، زان خاکسار و ما		بر گورت آب دیده فشانان ز چپ و راست
با دوستان خویشتن از راه دشمنی		رویت گرفته از چه و خاطر دژم چراست؟
گردون ناسزا ز شما عذر خواه شد		امروز اگر قبول کنی عذر او سزاست
شاهان بپرسش تو ز هر کشور آمدند		وانگه ببندگی تو راضی، گرت رضاست
از آب چشم مردم بیگانه گرد تو		گرداب شد، چنان که برون شد به آشناست
حالت رسیدگان غمت را گرفت شور		شورابهٔ دو دیدهٔ یک یک برین گواست
کار مخالف تو برون افتد از نوا		چون در عراق ساز حسینی کنند راست
بر عود تربت تو چو شکّر بسوختیم		از شکّرت بپرس که: این آتش از کجاست؟
چون کاه میکشد به خود این چهرهای زرد		این عود زن نگار، که همرنگ کهرباست
عودی که میوهٔ دل زهرا درو بود		نشگفت اگر شکوفهٔ او زهرهٔ سماست
صندوق تو ز روی به زر در گرفته ایم		وین زرفشانی ارچه برویست بی ریاست
روزی ز سر گذشت تو دیدم حکایتی		زان روز باز پیشهٔ من نوحه و بکاست
تا میل قبهٔ تو در آمد به چشم من		تاریکی از دو چشم جهان بین من جداست
بر تربت تو وقف کنم کاسهای چشم		زیرا که کیسهٔ زرم از سیم بی نواست
تابوت تو ز دیده مرصع کنم به لعل		وین کار کردنیست، که تابوت پادشاست
چشم ار ز خون دل شودم تیره، باک نیست		در جیب و کیسه خاک تو دارم، که توتیاست
چون خاک عنبرین ترا نیست آهویی		مانندش ار به نافهٔ چینی کنم خطاست
قلب سیاه سیم تنم زر ناب شد		زین خاک سرخ فام، که همرنگ کهرباست
کردم به حلّه روی ز پیشت به حیله، لیک		پایم نمی رود، که مرا دیده از قفاست
زان چشم دوربین چه شود گر نظر کنی		در حال «اوحدی»؟ که برین آستان گداست
او را بس اینقدر که بگویی ز روی لطف		با جدّ و با پدر که فلانی، غلام ماست
کردم وداع، این سخن این جا گذاشتم		بیگانه را مده سخن من، که آشناست
گر تن سفر گزید ز پیشت، مگیر عیب		دل را نگاه دار، که در خدمتت به پاست