تشنه وصل

ای که خوانی سبق عشق ز عشاق مخوانش		که ندارد غم جان‌بازی و دارد غم جانش
از پی دنیا و عقبا نرود عاشق صادق		به ‌جز از دوست نه اندیش این است و نه آنش
تشنۀ وصل ندارد هوس آب روان را		گر لب تشنه کشندش به لب آب روانش
رسم عشاق اگر می‌ نگری سوی شهی بین		کآتش عشق چنان سوخت که نگذاشت نشانش
شافع روز جزا زاده زهرا که پیمبر		لب نهادش به لب و سود زبان را به زبانش
او به جان‌ بازی جانان و جهانی به نظاره		او به ایزد نگران و همه عالم نگرانش
آه کآخر به روی خاک ز کینه بفکندند		آن‌ که دائم به‌ سر دوش نبی بود مکانش
نرم شد زیر سم اسب کباب از عطش آمد		تن و جانی که پیمبر بشمردی تن و جانش
لب لعلی که از او چشم خضر است نشانی		کرد آزرده یزید از چه ز چوب خزرانش
ای شه تشنه‌ لبان تا نرود از بدنش جان		جودی آن نیست که جز نام تو آید به زبانش