قامتت را چو قضات بهر شهادت آراست

قامتت را چو قضات بهر شهادت آراست		با قضا گفت مشیت که قیام برخاست
راستی شور قیامت ز قیامت خبریست		بنگرد زاهد کج بین اگر از دیده ی راست
خلق در ظل خودی محو و تو در نور خدا		ماسوا در چه مقیمند و مقام تو کجاست
هر طرف می نگرم روی دلم جانب توست		عارفم خانه ی حق را که دلم قبله نماست
زنده در قبر دل ما بدن کشته ی توست		جان مائی و تو را قبر حقیقت دل ماست
دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نگشت		آری آن جلوه که فانی نشود نور خداست
بیرق سلطنت افتاد کیان را ز کیان		سلطنت، سلطنت توست که پاینده لواست
نه بقا کرد ستمگر نه به جا مانده ستم		ظالم از دست شد و پایه مظلوم بجاست
زنده را زنده نخوانند که مرگ از پی اوست		بلکه زنده است شهیدی که حیاتش ز قفاست
دولت آن یافت که در پای تو سر داد ولی		پادشاه است فقیری که در این کوچه گداست
تو در اول سر و جان باختی اندر ره عشق		تا بدانند خلایق که فنا شرط بقاست
تا ندا کرد ولای تو در اقلیم الست		بهر لبیک ندایت دو جهان پر ز نداست
کشته شد عالم دهری چو تو در عالم دهر		دهر تا روز قیامت شب اندوه عزاست
در غمت اعین و اشیاء همه از منطق کون		هر یکی مویه کنان بر دگری نوحه سراست
رفت بر عرشه نی تا سرت ای عرش خدا		کرسی و لوح و قلم بهر عزای تو بپاست
منکسف گشت چو خورشید حقیقت به جمال		گر بگریند ز غم دیده و مرآت رواست
پایمالی ز عبودیت و من در عجبم		که بدین حال هنوزت سر تسلیم و رضاست
گریه بر زخم تنت چون نکند چشم «فؤاد»		ای شه کشته که بر زخم تنت گریه رواست