| هزار حنجره فریاد در گلویش بود | نگاه مضطرب آسمان به سویش بود | |
| به دست عزمِ بلندش شکست پایِ درنگ | اگر چه فاجعه‌ای تلخ روبه‌رویش بود | |
| میان او و شهادت چه انس و الفت بود | که مرگ سرخ هماره به جستجویش بود | |
| چگونه شرم نکرد از گلوی او خنجر | که بوسه‌گاه رسول خدا گلویش بود | |
| رسید وقت نماز و در آن حماسۀ ظهر | هزار زخمِ تنش جاریِ وضویش بود | |
| سخن به زاری و ذلت نگفت با دشمن | که خصم در عجب از همت نکویش بود | |
| اگر چه از عطش آن روح کربلا می‌سوخت | فرات تشنه‌ترین قطرۀ سبویش بود | |
| سرم فدای لب خشک آن گل یاسین | اگر چه تشنگی‌اش اوج آبرویش بود |
