گفت زینب که مرا دیدۀ تر می‌باید

گفت زینب که مرا دیدۀ تر می‌باید		گریه بر خویش به هر شام و سحر می‌یابد
بهر بی‌برگی اولاد علی در ره شام		توشه از خون دل و لخت جگر می‌باید